48:7
7
IN
ACTA
APOSTOLORUM
symbolum
fuit
occultae
gratiae,
quam
assidue
suis
inspirat
Dominus,
congruenter
ad
eam
accommodat
Ioannis
testimonium.
Et
certe
fuit
ille
quasi
totius
ecclesiae
communis
baptismus.
Praeterquam
enim
quod
non
sibi
privatim,
sed
in
usum
omnium
fidelium
spiritum
receperunt
apostoli,
illic
quasi
in
speculo
ostensa
fuit
universalis
Christi
erga
suam
ecclesiam
gratia,
dum
pleno
cornu,
ut
aiunt,
spiritus
sui
dona
effudit.
Tametsi
igitur
quotidie
electos
patris
sui
baptisat
Christus,
non
tamen
hoc
obstat,
quominus
rite
hoc
prae
aliis
memorabile
specimen
protulerit:
ut
scirent
apostoli,
tantum
se
inchoatos
fuisse
a
Ioanne:
neque
id
frustra,
quum
perfectio
instaret.
Quod
autem
ex
hoc
loco
et
similibus
vulgo
colligunt,
diversum
fuisse
Ioannis
baptismum
a
Christi
baptismo,
frivolum
est.
Neque
enim
hic
de
baptismo
disputatur:
sed
comparatio
fit
duntaxat
utriusque
personae.
Quum
dicebat
Ioannes,
se
aqua
baptisare,
non
tractabat
qualis
suus
baptismus
esset:
sed
quisnam
esset
ipse:
ne
quod
proprium
erat
Christi
sibi
arrogaret.
Quemadmodum
hodie
ministris
non
aliter
loqui
de
se
fas
esset
quam
ut
Christo
laudem
omnium
concedant
quae
in
baptismo
figurantur:
sibi
nihil
reliquum
faciant
praeter
externam
administrationem.
Nam
quum
baptismo
tribuuntur
haec
elogia,
quod
sit
lavacrum
regenerationis,
a
peccatis
ablutio,
societas
mortis
et
sepulturae
cum
Christo,
et
insitio
in
eius
corpus,
iis
non
praedicatur
quid
homo
externi
signi
minister
efficiat,
sed
potius
quid
ipse
Christus,
qui
solus
dat
signis
efficaciam.
Haec
distinctio
semper
retinenda
eat,
ne
homines
nimium
ornando
Christum
spoliemus.
Quaeritur
tamen,
cur
Ioannem
potius
quam
alium
quempiam
hic
nominet.
Primum,
satis
liquet,
quod
Ioannes
se
aquae
ministrum
professus
fuerit,
Christum
vero
spiritualis
baptismi
autorem.
Nempe
quia
ipsum
minui,
Christum
vero
crescere
oportebat.
Atqui,
inter
apostolos
tanta
adhuc
vigebat
reverentia
Ioannis,
ut
posset
Christi
gloriam
nonnihil
obscurare.
Ergo
Christus,
ut
ad
se
unum
revocet,
tantum
externo
baptismo
a
Ioanne
initiatos
fuisse
commemorat:
simul
tamen
eos
confirmat,
ne
de
promissione
dubitent.
Multum
enim
Ioanni
deferebant:
ideo
persuasi
erant
non
inanem
esse
baptismum,
quem
receperant
ex
eius
manu.
Iam
si
eius
efficacia
et
veritas
a
Christo
exspectanda
est,
certo
debent
sperare
apostoli,
completum
iri
quod
Ioannes
figuravit.
Sic
nos
statuere
debemus,
non
frustra
hominis
manu
nos
fuisse
aqua
baptisatos:
quia
Christus,
qui
id
fieri
mandavit,
partes
suas
peraget,
ut
nos
baptiset
spiritu.
Sic
fides
ab
externo
signo
consequentiam
ducit
ad
interiorem
effectum
:
neque
tamen
interea
vel
signo,
vel
ministro
plusquam
par
est,
tribuit:
quia
in
signo
promissionem
intuetur
quae
Christi
est,
et
eundem
solum
agnoscit
gratiae
autorem.
Tale
ergo
temperamen-
|