45:7
7
HAEMONIA
EVANGELICA.
autoritatem
vindicans
fidem
abrogat
aliis
diversa
tradentibus.
Inter
nos
tantundem
valet
atque
apud
nos.
Sed
videtur
fidem
in
hominum
relatu
parum
solide
fundare,
quae
in
solum
Dei
verbum
recumbere
debeat,
et
certe
fidei
izlripoyopiot
spiritus
obsignationi
tribuitur.
Respondeo,
fidem,
nisi
priores
partes
teneat
Dei
autoritas,
nullis
quidem
hominum
testimoniis
fore
contentam:
ubi
tamen
praecessit
interior
spiritus
confirmatio,
illis
quoque
in
historica
rerum
notitia
locum
aliquem
dare.
Historicam
voco
notitiam,
quam
de
rebus
gestis
vel
ex
proprio
intuitu,
vel
ex
aliorum
sermone
concipimus.
Nam
de
manifestis
Dei
operibus
non
minus
audiendi
sunt
oculati
testes
quam
experientiae
credendum
est.
Adde
quod
Lucas
non
privatos
sequitur
autores,
sed
qui
sermonis
etiam
fuerunt
ministri.
Quo
elogio
supra
humanae
autoritatis
gradum
eos
extollit:
significat
enim,
de
evangelio
sibi
testatos
esse,
quibus
divinitus
eius
publicandi
commissa
erat
provincia.
Hinc
etiam
illa
securitas,
cuius
paulo
post
meminit,
quae
nisi
Deo
nitatur,
poterit
subinde
inquietari.
Magnum
ergo
pondus
habet,
quod
ministros
sermonis
vocat,
a
quibus
accepit
suum
evangelium,
quia
inde
colligunt
fideles,
testes
esse
omni
exceptione
maiores,
ut
loquuntur
iureconsulti,
et
quos
repudiare
fas
non
sit.
Erasmus
(qui
ex
Vergilio
mutuatus
est
quod
transtulit,
partem
aliquam
fuisse)
non
satis
expendit,
quanti
aestimanda
esset
Dei
vocatio,
aut
quid
valeret.
Non
enim
profano
more
loquitur
Lucas,
sed
ad
Christi
mandatum
in
persona
sui
Theophili
respicere
nos
iubet,
ut
Dei
filium
reverenter
audiamus
per
suos
apostolus
loquentem.
Magnum
est,
quod
spectatores
fuisse
dicit:
sed
ministros
vocando
eos
eximit
a
communi
hominum
ordine,
ut
fides
nostra
suam
in
coelo
fulturam
habeat,
non
in
terra.
Hoc
autem
sibi
vult
in
summa
Lucas,
ut
literis
fideliter
consignatum
habens,
quod
didiceras
antehac
viva
voce,
securius
acquiescas
in
recepta
doctrina.
(
Unde
apparet,
modis
omnibus
promissum
fuisse
a
Deo,
ne
ex
dubiis
hominum
sermonibus
suspensa
fides
nostra
fluctuaret,
f
Quo
minus
excusabilis
est
mundi
ingratitudo,
qui
vagos
et
temere
sparsos
rumores,
in
quibus
alternet,
quasi
ex
professo
appetens
tantum
Dei
beneficium
respuit.
Nos
vero
teneamus
insigne
discrimen
quod
Dominus
interposuit,
ne
fatua
credulitas
pro
fide
se
venditet.
Interea
mundum
sinamus,
ut
dignus
est,
stultae
curiositatis
illecebris
inescatum
Satanae
fallaciis,
imo
praestigiis
ultro
se
addicere.
3.
Omnibus
exacte
pervestigatis.
Vetus
interpres
habet,
omnia
assequuto.
Et
verbum
graecum
metaphorice
ab
iis
deductuin
est,
qui
vestigiis
insistunt,
ne
quid
ipsos
fugiat.
Sedulum
ergo
sciscitandi
studium
exprimere
voluit
Lucas,
quemadmodum
eodem
verbo
utitur
Demosthenes,
dum
in
|