23:7
7
ARGUMENTUM
IN
GENESIN.
8
rabili
Dei
iudicio
admonitus,
eandem
ad
posteros
transmittere
neglexit?
Hoc
elogio
nominatim
Abraham
ornatur,
quod
familiae
suae
doctor
sit
ac
magister.
(Gen.
18,
19.)
Et
scimus,
quum
abesset
procul
Moses,
foederis
tamen
a
Deo
cum
patribus
initi
notitiam
toti
populo
tritam
fuisse.
Neque
enim
quasi
novum
aliquid
prodit
natos
esse
ex
sancto
genere
Israelitas,
quod
Deus
sibi
cooptasset:
sed
tantum
commemorat
quod
omnes
tenebant,
quod
senes
ipsi
a
proavis
acceperant,
quod
denique
omni
controversia
inter
eos
carebat.
Itaque
neque
dubium
nobis
esse
debet
quin
mundi
creatio,
ut
hic
describitur,
ex
veteri
ac
perpetua
patrum
traditione
iam
nota
esset.
Verum
quia
nihil
magis
proclive
est
quam
corrumpi
ab
hominibus
Dei
veritatem,
ut
longo
temporis
successu
quasi
a
seipsa
degeneret:
quo
pura
historia
retineretur,
eam
Dominus
scriptis
commendari
voluit.
Ergo
Moses
eius
doctrinae
quam
scriptis
complexus
est,
fidem
(quae
hominum
levitate
fluxa
esse
poterat)
stabilivit.
Nunc
ad
Mosis
consilium
redeo,
vel
spiritus
sancti
potius,
qui
per
os
eius
loquutus
est.
Deum,
qui
invisibilis
est,
nonnisi
ex
suis
operibus
cognoscimus.
Ideo
eleganter
Apostolus
saecula
vocat
T
a
M
ex
cpawofievav
jSAfjro/weva,
(Heb.
l
l
,
3)
ac
si
dicas,
spectacula
rerum
non
apparentium.
Haec
ratio
est
cur
Dominus,
ut
nos
ad
sui
notitiam
invitet,
proponat
nobis
ante
oculos
coeli
terraeque
fabricam,
et
in
ea
se
quodammodo
conspicuum
reddat.
Nam
aeterna
quoque
eius
divinitas
et
potentia
(ut
inquit
Paulus
Rom.
1,
20)
illic
relucent.
Et
illud
Davidis
est
verissimum,
coelos,
utcunque
lingua
careant,
disertos
tamen
esse
gloriae
Dei
praecones
(Ps.
19,
1)
:
pulcherrimum
hunc
naturae
ordinem
silendo
clamare
quam
admirabilis
sit
eius
sapientia.
Hoc
eo
diligentius
notandum
est,
quod
tam
pauci
rectam
cognoscendi
Dei
viam
tenent:
plurimi
autem
in
creaturis
haerentes
opificem
ipsum
non
curant.
Nam
duobus
his
extremis
vitiis
fere
laborant
homines,
quod
alii,
praeterito
Deo,
totam
ingenii
sui
vim
ad
naturae
considerationem
applicant:
alii
autem,
neglectis
Dei
operibus,
stulta
adeoque
insana
curiositate
ad
inquirendam
eius
essentiam
involant.
Perperam
utrique.
Occupari
in
vestigandis
naturae
arcanis,
ut
nunquam
ad
autorem
convertas
oculos,
perversum
est
studium:
frui
vero
tota
natura,
nec
beneficii
autorem
agnoscere,
nimis
foeda
ingratitudo.
Ergo
qui
sine
religione
philosophantur,
imo
hoc
agunt
speculando
ut
Deum
et
pietatis
sensum
procul
a
se
romoveant,
aliquando
sentient
quid
valeat
illud
Pauli
quod
refert
Lucas,
Deum
nunquam
se
reliquisse
afiaQTVQov
(Act.
14,
17).
Neque
enim
illis
impune
cedet,
quod
ad
testimonia
tam
illustria
surdi
et
hebetes
fuerint.
Et
sane
Deum
nusquam
videre,
qui
ubique
dat
praesentiae
suae
signa,
malignae
ignorantiae
est.
Quod
si
nunc
illusores
cavillis
effugiunt,
aliquando
testabitur
horribile
eorum
exitium,
non
alia
de
causa
ipsos
Deum
nescire,
nisi
quia
sponte
et
malitiose
caecutiant.
Quantum
ad
eos
qui
superbe
mundum
transvolantes
Deum
in
nuda
sua
essentia
quaerunt,
fieri
non
potest
quin
absurdis
tandem
multis
commentis
se
intricent.
Deus
enim
alioqui
invisibilis
(ut
iam
dictum
est)
mundi
imaginem
quodammodo
induit,
in
qua
se
nobis
conspiciendum
praebeat.
Tam
magnifice
ornatum
incomparabili
coeliet
terrae
figura
qui
intueri
non
dignantur,
postea
suis
deliriis
iustas
sui
fastidii
poenas
luunt.
Proinde
simulac
nomen
Dei
auribus
nostris
insonat,
vel
eius
cogitatio
subit,
nos
quoque
pulcherrimo
hoc
ornatu
ipsum
vestiamus:
denique
mundus
sit
nobis
schola,
si
probe
Deum
cognoscere
optamus.
Hinc
etiam
refellitur
eorum
improbitas,
qui
Mosi
oblatrant,
quod
tam
breve
temporis
spatium
fluxisse
narret
a
mundi
creatione.
Quaerunt
enim
quid
Deo
repente
in
mentem
venerit
ut
mundum
crearet
:
cur
tamdiu
in
coelo
otiosus
iacuerit:
atque
ita
in
perniciem
suam
ludendo
acumen
suum
exercent.
Refertur
in
Historia
tripartita
quoddam
pii
viri
responsum,
quod
mihi
semper
placuit.
Nam
quum
impurus
quispiam
canis
Deum
eiusmodi
ludibrio
exagitaret,
excepit
ille,
tunc'minime
fuisse
otiosum,
quia
infernum
fabricasset
curiosis.
Quibus
enim
rationibus
eorum
proterviam
compescas,
quibus
sobrietas
ex
professo
contemptibilis
est
et
odiosa.
Et
certe
qui
in
vexando
Dei
otio
ita
licenter
nunc
exsultant,
vim
eius
in
paranda
gehenna
aeternam
fuisse
magno
suo
malo
sentient.
Quantum
ad
nos
spectat,
non
debet
tantopere
absurdum
videri,
quod
Deus
se
ipso
contentus,
mundum,
quo
non
indigebat,
non
ante
|