49:69
69
CAPUT
IV.
70
celientius
fuit
natura
et
carnis
origine
quam
sola
adoptione
esse
Abrahae
filios,
modo
simul
fides
accederet.
Concedit
ergo
Iudaeis
propius
coniunctionis
vinculum,
sed
tantum
ut
eos
magis
promoveat,]
ne
a
patris
sui
exemplo
discedant.
2.
Si
enim
Abraham.
Epicherema
est,
id
est,
imperfecta
ratiotinatio,
quae
in
hanc
formam
colligi
debet:
Si
Abraham
operibus
iustificatus
est,
potest
suo
merito
gloriari:
sed
non
habet
unde
glorietur
apud
Deum
:
ergo
non
ex
operibus
iustificatus
est.
Ita
membrum
iliud,
sed
non
apud
Deum,
est
minor
propositio
syllogismi.
Huic
attexi
debet
conclusio
quam
posui,
tametsi
a
Paulo
non
exprimitur.
Gloriationem
vocat,
quum
licet
praetendere
aliquid
nostrum,
cui
merces
in
iudicio
Dei
debeatur.
Eam
quum
Abrahae
adimat,
quis
nostrum
sibi
guttam
meriti
arrogabit?
3.
Quid
enim
scriptura
dicit?
Probatio
est
minoris,
seu
assumptionis,
ubi
negavit
Abrahae
esse
argumentum
gloriandi.
Nam
si
Abraham
ex
eo
iustificatur
quod
amplectitur
fide
bonitatem
Dei:
sequitur
nullam
esse
eius
gloriam,
quia
nihil
suum
affert,
nisi
miseriae
agnitionem,
quae
misericordiam
quaerat.
Siquidem
pro
confesso
praesumit,
fidei
iustitiam
subsidium
esse
et
quasi
asylum
peccatori,
qui
operibus
destituitur
*).
Nam
si
qua
esset
legis
vel
operum
iustitia,
in
ipsis
hominibus
resideret:
fide
autem,
quod
sibi
deest,
aliunde
mutuantur:
ideoque
apte
vocatur
imputativa
fidei
iustitia.
Locus
porro
qui
citatur
ex
Genesi,
15,
6.
sumptus
est,
ubi
verbum
credendi
non
ad
particulare
aliquod
dictum
restringi
debet,
sed
ad
totum
salutis
foedus
et
adoptionis
gratiam,
quam
dicitur
Abraham
fide
apprehendisse.
Befertur
quidem
illic
promissio
seminis
futuri,
sed
quae
in
gratuita
adoptione
fundata
erat.
Notandum
vero,
nec
salutem
sine
Dei
gratia,
nec
Dei
gratiam
sine
salute
promitti.
Rursum
nec
in
Dei
gratiam,
nec
in
spem
salutis
nos
vocari,
quin
iustitia
simul
offeratur.
Hoc
posito
videre
licet
eos
theologiae
principia
non
tenere,
qui
Mosis
testimonium
a
Paulo
violenter
torqueri
putant.
Quia
enim
particularis
est
illic
promissio,
rite
et
probe
fecisse
Abraham
intelligunt
qui
crediderit,
et
eatenus
probatum
fuisse
a
Deo.
Sed
in
eo
falluntur,
primum
quod
non
animadverterunt,
illud
credere
ad
totum
complexum
extendi:
quare
ad
unum
membrum
restringi
non
debebat.
Praecipua
autem
hallucinatio
est,
quod
a
gratiae
Dei
testimonio
non
ordiuntur.
Atque
hoc
agit
Deus
ut
Abraham
et
suae
adoptionis,
et
paterni
favoris
reddat
certiorem:
sub
quo
aeterna
per
Christum
salus
comprehenditur.
Quare
Abraham
credendo
nihil
quam
oblatam
sibi
gratiam
amplec-
*)
Locus
est
ex
Gen.
15.
ubi
promissiones
Dei,
quibus
in
foedus
salutis,
intercedente
semine
benedicto,
adoptabatur,
dicitur
fide
suscepisse.
|