7:680
erat
Abraham,
quam
circumcisionis
signum
accepit.
Quod
ad
minores
natu
attinet,
quia
illos
etiam
comprehendit
Deus
in
foedere,
non
alieni
iam
reputantur,
sed
gratiae
sunt
haeredes.
Quemadmodum
et
ex
Petri
concione
discimus.
Quid
autem
hac
de
re
prius
tradiderim,
testis
est
mea
Institutio,
ubi
ad
verbum
sic
habetur
:
Cur
in
Abrahamo
fidem
circumcisio
sequitur,
in
Isaac
filio
omnem
intelligentiam
praecedit?
Quoniam
eum,
qui
adulta
demum
aetate
in
foederis
societatem
recipitur,
a
quo
fuerat
hactenus
alienus,
eius
conditiones
antea
perdiscere
aequum
est:
infantem
vero
ex
eo
progenitum
non
item,
qui
haereditario
iure,
secundum
promissionis
formulam,
iam
a
matris
utero
in
foedere
contineatur.
Aut,
quo
res
clarius
ac
brevius
indicetur,
si
fidelium
liberi,
citra
intelligentiae
adminiculum,
foederis
sunt
participes,
non
est
cnr
ob
id
a
signo
arceantur,
quia
in
foederis
stipulationem
iurare
nequeunt.
Qui
vero
infidelis
est,
impiis
ortus
parentibus,
donec
per
fidem
Deo
uniatur,
a
foederis
communione
extraneus
censetur.
Itaque
nihil
mirum,
si
nec
signo
communicet,
cuius
significatio
in
eo
fallax
inanisque
foret.
Non
aliorsum
haec
refero,
nisi
ut
cuivis
appareat
censoris
confidentiam
ex
mera
inscitia
proficisci,
[fol.
l
l
]
quia
mentem
meam
non
sit
assequutus.
Hinc
refellitur
alterum
obiectum:
Christus
sanis
opus
non
esse
medico
dixit
(Matth.
9,
12).
Fateor
sane:
et
ideo
non
aliter
quam
eius
gratia
restitui
sanitatem
doceo,
tam
parvulis
quam
adultis.
Sed
qui
in
aqua
sola
quaeri
volunt
medicinam,
quid
ipsi
Christo,
quid
eius
sanguini,
quid
evangelio,
quid
spiritus
virtuti
faciunt
reliquum?
Porro
non
alia
de
re
mecum
litigat
censor,
nisi
quia
restituendis
in
vitam
parvulis,
ubi
mors
subita
baptismi
facultatem
illis
aufert,
remedium
in
promissione,
quam
proprio
sanguine
Christus
sancivit,
efficax
plenumque
esse
doceo:
ille
autem
salutis
spem
praecidit,
nisi
ab
externo
elemento
petatur.
Quaerit
an
Iudaeo
vel
Turcae
negandus
sit
baptismus,
si
eum
postulent.
Hic
nemo
non
videt,
quam
crasse
hallucinetur,
qui
alienos
fingit,
quibus
fidem
assignat.
Quid
autem
secum
ipse
deliret,
nihil
moror.
Verum
stulte
hoc
argumento
me
aggreditur,
qui
ubique
doceo,
fide
eos
omnes,
qui
alienissimi
fuerant,
in
Dei
familiam
et
Christi
corpus
coalescere.
Neque
tamen
id
obstat,
quominus
per
baptismum
quoque
in
ecclesiam
solenni
ritu
aggregentur:
quo
magis
rata
sit
eorum
insitio,
dum
sigillum
in
eius
confirmationem
accedit.
De
papistarum
liberis
expedita
est
responsio.
Quod
iure
eos
baptizari
pro
confesso
assumit,
libenter
illi
concedo:
sed
falso
existimat,
extraneos
ideo
a
me
censeri,
[fol.
12]
quia
neque
ex
patre
sancto
geniti,
neque
ex
sancta
matre
nati
fuerint.
Neque
enim
propterea
sanctorum
filii
esse
desinunt,
quum
|