50:68
Metaphora
est
in
verbo
c
o
n
s
t
r
i
n
g
e
n
d
i
:
qua
notatur
fieri
non
posse
quin
quisquis
mirificum
illum
amorem,
quem
testatus
est
nobis
Christus
morte
sua,
vere
expendit
ac
reputat,
quasi
ei
alligatus
et
arctissimo
vinculo
constrictus,
se
in
illius
obsequium
addicat.
Si
unus
pro
omnibus
mortuus.
Notandus
diligenter
hic
finis,
ideo
mortuum
pro
nobis
esse
Christum,
ut
ipsi
nobis
moriamur.
Notanda
etiam
expositio.
Mori
nobis
esse
Christo
vivere
:
aut
si
velis
plenius,
renuntiare
nobis
ut
Christo
vivamus.
Nam
ideo
nos
redemit
Christus,
ut
nos
in
potestate
sua
haberet
tanquam
proprium
peculium.
Unde
sequitur,
nos
amplius
non
esse
nostri
iuris.
Similis
locus
est
Romanorum
14,
15.
Quamquam
duo
hic
distincte
ponuntur:
nos
in
Christo
mortuos
esse,
ut
omnis
ambitio
et
eminendi
appetentia
cesset,
nec
molestum
sit
exinaniri:
deinde
Christo
nos
debere
vitam
et
mortem,
quia
nos
sibi
prorsus
devinxit.
16.
Itaque
nos
posthac
neminem
novimus.
Nosse
hic
accipitur
pro
censere,
quasi
diceret:
Nos
secundum
externam
larvam
non
iudicamus,
ut
is
habeatur
praestantissimus,
qui
talis
apparet
in
speciem.
Sub
carnis
nomine
comprehendit
externas
omnes
dotes,
quas
homines
solent
in
pretio
habere:
et
in
summa
quidquid
absque
regeneratione
censetur
laude
dignum.
Quamquam
de
externo
fuco
(quem
apparentiam
vocant)
proprie
loquitur.
Et
quidem
alludit
ad
mortem
cuius
meminerat:
ac
si
diceret:
Quandoquidem
omnes
praesenti
vitae
mortui
esse
debemus,
imo
nihil
esse
in
nobis:
nemo
Christi
servus
aestimandus
est
a
carnali
excellentia.
Quin
etiam
si
novimus
Christum.
Sensus
est:
etiamsi
Christus
ad
tempus
versatus
fuerit
in
hoc
mundo,
et
agnitus
hominibus
in
iis,
quae
spectant
ad
conditionem
praesentis
vitae:
nunc
alio
modo
cognoscendus
est,
nempe
spiritualiter,
ut
nihil
mundanum
de
ipso
cogitemus.
Hoc
loco
abusi
sunt
fanatici
quidam,
qualis
est
Servetus,
ut
probarent
humanam
Christi
naturam
a
divinitate
nunc
absorptam
esse.
Sed
quantum
aberret
tale
delirium
a
mente
apostoli,
non
est
difficile
iudicare.
Neque
enim
hic
de
corporis
substantia
loquitur,
sed
de
externa
specie:
neque
dicit,
non
amplius
cognosci
a
nobis
carnem
in
Christo,
sed
inde
Christum
censeri
negat.
Tota
vero
scriptura
clamat,
non
minus
nunc
^
gloriosam
vitam
Christum
obtinere
in
carne
nostra,
quam
in
ea
semel
passus
est.
Imo
sublato
hoc
fundamento,
tota
fides
nostra
corruit.
Unde
enim
spes
immortalitatis,
nisi
quod
eius
specimen
iam
in
Christo
habemus?
Sicuti
enim
inde
restituta
nobis
iustitia,
quod
in
natura
nostra
Christus
legem
implendo
inobedientiam
Adae
abolevit:
ita
etiam
inde
vita,
quod
naturae
nostrae
regnum
Dei,
a
quo
exsulabat,
patefecit,
et
eam
collocavit
in
coelesti
domicilio.
Ergo
nisi
carnem
Christi
nunc
agnoscimus,
perit
nobis
|