45:68
rum
designat,
in
quem
solum
competat
Dei
titulus:
posterior
vero,
qui
ad
speciale
beneficium
refertur,
quod
tunc
instabat,
tempus
definit
ex
eorum
pueritia,
qui
tunc
recens
nati
vel
paulo
post
nascituri
eraut.
Hactenus
validis
rationibus,
nisi
fallor,
et
solidis
refutavi
Iudaeorum
calumnias,
quibus
Christi
gloriam
obruere
conantur,
ne
in
hoc
vaticinio
refulgeat.
Nunc
diluendum
restat
illorum
cavillum
io
voce
noby.
Proterve
exagitant
Matthaeum,
qui
Christum
ex
virgine
natum
probet,
quum
nomen
hebraicum
simpliciter
puellam
notet:
nosque
subsannant,
qui
voce
perperam
reddita
decepti
credamus,
ex
spiritu
sancto
natum
esse,
quem
propheta
tantum
dicit
fore
puellae
filium.
Atqui
primum
nimiam
rixandi
libidinem
in
eo
produnt,
dum
no*
men
de
puella
viro
cognita
intelligendum
urgent,
quod
passim
virginibus
scriptura
tribuit.
Convenit
etiam
etymologia:
nam
absconsionem
sonat,
qua
notatur
virginalis
pudor.
Locum
unum
adducunt
ex
proverbiorum
cap.
30,
19,
qui
tamen
nihil
illis
suffragatur.
Illic
de
puella,
quam
adolescens
deperit,
loquitur
Salomo:
atqui
non
protinus
sequitur,
corruptam
esse
cuius
amore
ardet
adolescens:
imo
coniectura
in
diversam
partem
magis
esset
probabilis.
Deinde
ut
de
nomine
concedam
quod
postulant,
res
tamen
evincit
ac
fateri
cogit,
de
partu
mirabili
et
insolito
loqui
prophetam.
Signum
se
a
Domino
afferre
clamat:
neque
id
vulgare,
sed
quod
praecellat
aliis
omnibus.
Si
tantum
parituram
mulierem
diceret,
quam
ridicula
fuisset
magnifica
illa
praefatio?
Videmus,
ut
sua
protervia
Iudaei
non
se
modo,
sed
veneranda
Dei
mysteria
ludibrio
exponant.
Nec
inane
argumentum
ducitur
ex
toto
contextu,
Concipiet
puella.
Cur
nulla
fit
viri
mentio?
aliquid
minime
usitatum
commendat
propheta.
Mandatum
deinde
puellae
iniungitur
de
nominando
puero:
qua
etiam
in
parte
aliquid
extraordinarium
indicat
propheta.
Nam
etsi
plerumque
refert
scriptura,
imposita
fuisse
pueris
nomina
a
matribus,
fiebat
tamen
id
ex
patrum
autoritate.
Propheta
ergo
sermonem
ad
puellam
dirigens
viris
in
hoc
puero
adimit,
quidquid
iuris
illis
defert
ordo
naturae.
Maneat
ergo
illud
fixum,
laudari
insigne
Dei
miraculum
a
propheta,
quod
attente
et
reverenter
pii
omnes
considerent:
quod
Iudaei
indigne
profanant
ad
vulgarem
conceptum
transferentes,
quod
de
arcana
spiritus
virtute
dicitur.
23.
Nomen
eius
Immanuel.
Solet
quidem
scriptura
sic
loqui,
Deum
esse
nobiscum,
ubi
auxilio
suo
et
gratia
nobis
adest,
manusque
suae
virtutem
ad
nos
tuendos
exserit.
Sed
hic
exprimitur
modus,
quo
Deus
cum
hominibus
communicat.
Nam
extra
Christum
ab
ipso
sumus
alienati:
per
Christum
vero
non
solum
recipimur
in
eius
gratiam,
sed
unum
cum
eo
efficimur.
Quod
autem
docet
Paulus
(Eph.
2,
17;
Deut.
6,
12.15),
Iudaeos
fuisse
pro-
|