40:68
contemptu,
sed
ita
desperatam
fuisse
eorum
impietatem,
ut
non
dissimulanter
se
Deo
opponerent,
quemadmodum
si
essent
boves
cornupetae,
vel
tauri
furiosi.
Scimus
hypocrisin
saepe
latere
in
animis,
et
quamvis
homines
turgeant
malitia,
tamen
ipsos
non
prodere
quod
intus
alunt.
Sed
propheta
hic
significat
Israelitas
usque
adeo
proiectos
fuisse
ad
impietatem,
ut
in
ipso
vultu
ostenderent
se
esse
apertos
Dei
hostes.
Summa
est,
prophetam
dum
se
accingit
ad
perferenda
Dei
mandata,
sic
debeie
secum
statuere,
quum
ad
populum
accedet,
suam
doctrinam
non
modo
fore
inutilem
quoad
ipsos,
quia
non
excipietur
qua
meretur
reverentia:
sed
etiam
fore
expositam
multis
contumeliis:
quoniam
Israelitae
non
tantum
occulto
Dei
contemptu
essent
referti:
sed
ostentarent
palam
suam
feritatem,
ut
ita
loquar,
quum
scilicet
essent
frontis
tam
perfrictae,
ut
non
dubitarent
prophetam
quasi
ex
professo
reiicere.
Sunt
ergo
filii
duri,
et
caetera,
ego
tamen
mitto
te
ad
eos.
Hic
rursus
opponit
Deus
suum
mandatum,
ut
propheta
simpliciter
acquiescat
in
hoc
solo
verbo,
quod
scilicet
divinitus
sit
missus.
Quod
si
hominibus
displiceat,
contentus
sit
operam
suam
Deo
probari.
Huc
igitur
pertinet
loquutio,
quae
iam
secundo
repetitur,
mitto
te
ad
eos.
Poterat
enim
excipere
propheta,
Quid
facturus
sum?
Nam
si
sunt
corde
chalybeo
et
fronte
ferrea,
frustra
luctabor.
Deus
autem
ex
opposito
respondet,
prophetam
non
debere
esse
sollicitum,
quia
satis
sit
habere
mandatum:
quemadmodum
si
quis
princeps
non
exponat
totum
suum
consilium
legato,
et
tamen
iubeat
ipsum
legatione
fungi:
ita
Deus
agit
cum
servo
suo.
Videmus
ergo
ut
hic
Deus
suam
autoritatem
magnifaciat.
Et
hoc
diligenter
notandum
est,
ne
semper
velimus
cum
eo
pacisci,
quemadmodum
solemus.
Nisi
enim
Deus
ostendat
praesentem
laboris
nostri
fructum,
languemus:
atque
adeo
conamur,
tergiversando
nos
ab
imperio
eius
eximere.
Deus
autem
hanc
particulam
opponit,
Ecce
ego
mitto
te.
Reliqua
in
diem
crastinum.
Postquam
Deus
servum
suum
admonuit
quam
difficile
munus
susciperet,
iam
ipsum
confirmat,
et
hortatur
ad
invictam
libertatem:
tu,
inquit,
dices:
Sic
loquitur
Deus:
perinde
ac
si
diceret,
hoc
unum
satis
valere
ad
superanda
omnia
obstacula,
quod
Dei
negotium
gerat.
Neque
enim
hic
Deus
certa
dat
mandata:
id
postea
faciet
suo
loco:
sed
generalis
loquutio
est:
sic
dicit
Iehovah,
hoc
est
nihil
profero
ex
me
ipso,
sed
fideliter
recito
quae
Deus
mandavit.
Videmus
ergo
quorsum
tendat
Deus,
nempe
nomen
suum
opponit
contumaciae
populi,
et
iubet
prophetam
ubi
autoritate
hac
instructus
fuerit,
esse
forti
et
intrepido
animo,
quamvis
habeat
graves
et
duros
hostes.
Postea
adiungit,
Sive
audierint,
sive
destiterint,
tamen
cognoscent
quod
fuerit
propheta
|