7:677
677
APPENDIX
AD
INTERIM.
678
sfol.
4]
Ipse
vero
nimis
crassus,
qui
lucem
a
tenebris
non
distinguit.
Pelagius
supervacuum
infantibus
baptismum
putabat,
quia
eos
fingebat
a
peccato
immunes.
Imo
nulla
illi
proprie
de
paedobaptismo
disputatio
erat.
Sed
quum
ad
probandum
originale
peccatum
obiicerent
sancti
patres
ecclesiae
consuetudinem
in
pueris
baptizandis,
atque
inde
colligerent,
omnes
Adae
posteros
reatum
aeternae
mortis
ex
utero
secum
afferre:
koc
extremum
homini
praefracto
asylum
fuit,
non
indigere
baptismo
infantes,
quia
sine
peccato
nascantur.
Quid
obsecro
Pelagii
errori
in
meis
verbis
affine
reperietur?
An
ego
a
peccati
reatu
eximo
pueros?
An
illorum
salutem
in
originali,
ut
loquuntur,
iustitia,
et
naturae
integritate
colloco?
An
illos
gratuita
Dei
misericordia
in
ecclesiam
recipi
nego?
An
non
ubique
ipsis
quoque
remissionem
peccatorum
esse
necessariam
contendo,
eamque
baptismo
obsignari
profiteor?
Iam
satis
constare
arbitror,
quanta
sit
censoris
inscitia,
qui
Pelagii
errorem,
in
tam
diverso
loquendi
genere
se
deprehendisse
iactat.
Certe
vel
Augustini
scripta
nunquam
attigit,
vel
non
tantum
habuit
iudicii,
ut
quaenam
esset
Pelagii
opinio
animadverteret.
Ego
tamen
potius
existimo,
ab
homine
antiquitatis
imperito,
veteris
haeretici
nomen
ex
vulgari
fama
auditum
crepari.
Neque
in
eo
minus
peccat,
quod
non
observato
quaestionis
statu
[fol.
5]
temere
argumenta
sua
in
ventum
spargit.
Si
quis
paedobaptismum
acriter
et
validis
rationibus
hoc
tempore
defendit,
ego
certe
unus
sum
ex
numero.
Nec
de
causa
aut
fine
controversia
est,
quin
ideo
baptizentur,
ut
insiti
in
Christi
corpus
liberentur
ab
aeterno
interitu,
peccati,
quod
illis
natura
ingenitum
est,
remissionem
obtineant,
induantur
gratuita
iustitia.
Huius
rei
luculentum
mihi
testimonium
reddit
mea
Institutio,
Catechismus,
Solennis
formula,
quam
ego
in
quotidianum
ecclesiae
nostrae
usum
composui.
Qua
igitur
in
re
dissensio
est?
Nempe
quod
praecisa
necessitas,
quam
vulgo
nimium
urgent,
a
me
improbatur:
Puerum,
si
morte
repentina
abreptus
offerri
per
tempus
ad
baptismum
non
potuerit,
arcendum
propterea
a
regno
Dei
non
concedo.
Vim
baptismi
non
extenuo:
non
obscuro
legitimum
ipsius
usum:
tantum
animae
salutem
alligari
signo
non
patior,
quin
Dei
promissio
sufficiat.
Liberi
enim
fidelium
iam
antequam
gignantur,
adoptati
sunt
a
Domino,
quum
dixit:
Ero
Deus
vester,
et
seminis
vestri
(Gen.
17,
7).
Hac
promissione
contineri
infantium
salutem,
certo
certius
est.
Cui
vero
illa
non
sufficit,
is
Deo
atrocem
facit
iniuriam
:
neque
enim
veracem
ipsum
agnoscit,
quum
servandi
efficaciam
detrahit
eius
verbo.
Et
Christi
responsum
controversiam
hac
de
re
dirimit.
Nam
si
vere
colligit,
Abraham
a
morte
esse
superstitem,
quia
is
qui
[fol.
6]
vivorum
non
mortuorum
Deus
est,
se
Deum
Abrahae
|