9:671
671
RESPONSIO
672
stinans,
Mosi
dixerit:
Miserebor
cuius
miserebor,
et
misericordiam
praestabo,
cui
misericordiam
praestitero.
Nam
discrimen
omne
in
servandis
vel
perdendis
hominibus
ad
arbitrium
suum
revocans,
se
non
omnibus
spiritum
resipiscentiae
dare
ostendit.
Quaere
etiam,
quomodo
poenitentiam
Deus
sibi
tribuat,
quasi
mutabilis,
vel
parum
providens.
Quid
enim
fugiet
eorum
proterviam,
dum
sibi
tam
licentiose
Dei
mysteriis
obstrepere
permittunt?
Solutio
huius
quaestionis
ex
principio
Iudaeis
incognito
pendet,
quia
percussi
sunt
spiritu
vertiginis
et
amentiae.
Quod
Christus
idem
est
cum
patre
Deus,
non
obstat
quo
minus
homo
factus
humanos
affectus
susceperit.
Distincta
ergo
ei
fuit
a
patre
voluntas,
quia
nihil
a
se
alienum
esse
voluit,
quod
esset
hominis
proprium.
In
Deum
vero
non
cadit
vel
spes,
vel
metus,
vel
gaudium,
vel
tristitia.
Denique
nisi
caput
hoc
fidei
nostrae
evertant,
Christum
esse
Deum
et
hominem,
frustra
et
stulte
de
voluntate
duplici
contendunt.
XIX
IUDAEUS.
Quaere:
Si
ille
fuit
Deus,
quare
dum
oraret
dixit
patri
suo,
ut
faceret
voluntatem
suam?
Hinc
apparet
quod
non
haberet
potentiam
in
manu
sua,
qua
quidquam
posset
facere:
sed
tantum
faciebat
ex
voluntate
patris
sui.
non
autem
ex
potentia
sua.
CALVINUS.
Quaere,
quum
angelus
qui
ad
Abraham
et
Loth
descendit,
se
faciat
iudicem
Sodomae,
omnemque
Dei
potentiam
sibi
vendicet
:
paulo
post
tamen
neget
se
quidquam
posse
facere,
donec
Loth
fuerit
egressus,
an
hominis
arbitrio
alligata
erat
virtus
Dei,
et
ligatae
eius
manus
donec
mortalis
homo
annueret?
Hic
vero
nihil
nobis
obiectant
quod
non
intrepide
apostolus
praedicet,
Christum
ex
infirmitate
carnis
mortuum
esse,
qui
resurrexit
in
virtute
spiritus
(1.
Pet.
3,
18).
In
Christo
semper
nobis
observandum
est
mediatoris
munus,
quod
praestare
non
potuit
sine
obsequio,
sicuti
nec
obsequio
potuit
defungi,
quin
se
humiliaret.
Christus
ergo
secundum
hominem
non
modo
infirmus
esse
sustinuit,
sed
assumpta
servi
forma
exinanivit
se
ipsum,
non
quod
ex
aeterna
eius
virtute
quidquam
decesserit,
vel
fuerit
imminutum,
sed
quia
quietam
se
continuit
eius
divinitas,
donec
in
hominis
persona
plenam
obedientiam
patri
suo
praestaret.
Hoc
modo
conveniunt
duae
istae
sententiae:
Ego
a
me
ipso
animam
meam
pono
et
iterum
sumam
eam,
item:
pater
glorifica
filium
tuum
(Ioann.
10,
17;
Ioann.
17,
1).
|