45:67
67
HARMONIA
EVANGELICA.
68
perfecte
populo
suo
praesentem
statuet.
Obiiciunt
Iudaei,
stulte
et
absurde
facturum
fuisse
Iesaiam,
si
illius
saeculi
hominibus
signum
dedisset,
quod
octingentis
postea
annis
aut
circiter
fuit
exhibitum.
Et
hic
plus
quam
superbe
exsultant,
quia
Christianorum
vel
imperitia,
vel
incuria
haec
obiectio
praeterita
et
sepulta
fuit.
Atqui
naihi
non
difficilis
videtur
solutio:
si
quidem
observemus,
foedus
adoptionis
datum
Iudaeis
fuisse,
unde
reliqua
omnia
Dei
beneficia
penderent.
Erat
ergo
generalis
promissio,
quia
sibi
Deus
filios
Abrahae
in
populum
cooptaverat,
in
qua
fundatae
erant
speciales
omnes
promissiones.
Rursum
foederis
huius
fundamentum
erat
Messias.
Iam
tenemus,
causam
liberandae
urbis
fuisse,
quia
Dei
sanctuarium
erat
et
inde
proditurus
erat
redemptor.
Hoc
respectu
sublato
centies
periisset
Hierosolyma.
Expendant
nunc
pii
lectores,
quum
aperte
reiiceret
domus
regia
oblatum
a
Deo
signum,
annon
opportunus
fuerit
prophetae
transitus
ad
Messiam,
ac
si
dixisset,
quamvis
saeculum
hoc
salute,
quam
a
Domino
polliceor,
indignum
sit,
Deus
tamen
foederis
sui
memor
urbem
hanc
ab
hostibus
eripiet.
Ergo
ut
nullum
particulare
signum
nunc
edat
testandae
gratiae
suae
causa,
hoc
unum
satis
superque
esse
debet,
quod
ex
stirpe
Davidis
oriturus
sit
Messias.
Notandum
vero
est,
quod
incredulos
revocat
propheta
ad
generale
foedus,
speciem
esse
exprobrationis,
eo
quod
nullum
particulare
signum
admitterent.
Iam
mihi
satis
probasse
videor,
prophetam,
quum
praeclusa
esset
miraculis
omnibus
ianua,
tempestive
ad
Christum
transire,
ut
cogitent
increduli,
non
aliam
fuisse
liberationis
causam
quam
foedus
cum
patribus
initum.
Atque
hoc
memorabili
documento
testari
voluit
Deus
omnibus
saeculis,
ideo
se
continuo
tenore
tam
beneficum
fuisse
erga
Abrahae
filios,
quia
gratuitum
cum
illis
foedus
in
Christo,
et
non
eorum
meritis
pepigerat.
Altero
cavillo
nostram
sententiam
eludere
conantur
Iudaei,
quia
mox
sequitur
in
contextu
prophetae,
Antequam
sciat
puer
reprobare
malum
et
eligere
bonum,
relinquetur
terra
a
duobus
regibus,
ete,
Hinc
colligunt,
promitti
infantis
partum,
qui
minime
in
longum
tempus
differendus
erat:
alioqui
non
quadraret,
quod
de
propinqua
regnorum
mutatione
dicitur,
quam
propheta
fore
denuntiat,
antequam
infans
ille
pueritiam
mediam
attigerit.
Respondeo,
ubi
signum
de
futuro
salutis
autore
protulit
Iesaias,
et
infantem
nasciturum
asseruit,
qui
verus
esset
Immanuel,
vel
(ut
Pauli
verbo
utar
1.
Tim.
3,
16)
Deus
in
carne
manifestatus,
iam
communiter
verba
facere
de
quibuslibet
eius
aetatis
infantibus.
Cuius
rei
firma
est
in
promptu
ratio:
praefatus
enim
de
generali
pacto
Dei
redit
ad
specialem
promissionem,
cuius
causa
missus
fuerat.
Ita
prior
locus,
qui
ad
ultimam
et
plenam
redemptionem
spectat,
certum
quendam
pue-
|