41:67  67  PRAELECTIONES  68  redes:  et  Paulus  quum  de  promissione  Abrahae  data  loquitur,  dicit  illum  fuisse  electum  mundi  haeredem  a  Deo.  Et  nota  est  satis  doctrina  illa,  creatum  fuisse  mundum  humani  generis  gratia  (Rom.  4,13).  Iam  quum  Adam  exciderit  a  legitimo  iure,  omnes  eius  posteri  alienati  sunt:  quoniam  Deus  abdicavit  illos  haereditate  quam  destinaverat.  Nunc  ergo  recuperanda  est  nobis  per  Christum  haereditas  nostra:  qua  ratione  vocatur  unicus  mundi  haeres.  Ideo  nihil  mirum,  si  angelus  dicat  tyrannos,  quum  dominantur  in  mundo,  sumere  sibi  et  arrogare  quod  proprium  erat  sanctis  excelsorum,  hoc  est,  populo  Dei.  Optime  igitur  convenit  quod  hic  refertur,  nempe  nullam  fore  ecclesiae  dignitatem  in  mundo,  ut  emineat  vel  spectetur  ab  hominibus.  Tunc  enim  populus  Dei  erat  instar  putridi  corporis,  et  membra  etiam  quum  discerpta  essent,  fuerant  proiecta  huc  et  illuc,  ut  nulla  esset  spes  restitutionis.  Deinde  quamvis  permissu  Darii,  et  edicto  etiam  Cyri  et  liberalitate  pars  aliqua  reversa  fuerat  in  patriam:  tamen  quale  fuit  illud  nomen?  Precario  enim  habitabant  in  haereditate  sibi  divinitus  promissa,  undique  ab  hostibus  impetebantur,  et  erant  obnoxii  omnium  libidini  et  iniuriis.  Nullum  igitur  fuit  imperium  ecclesiae  sub  Persis.  Post  mutationem  tertiam  scimus  quam  misere  afflicti  fuerint,  praesertim  sub  Antiocho.  Fuit  illis  semper  gens  illa  infesta:  sed  tunc  fere  ad  extrema  redacti  sunt,  quum  Antiochus  furiose  conatus  est  abolere  totam  legem  et  cultum  Dei.  Ergo  etiam  sub  regno  macedonico  fuerunt  in  servitute  Iudaei.  Ubi  autem  romana  arma  illuc  penetrarunt,  senserunt  quam  horribilis  esset  quarta  illa  bestia,  sicuti  ante  vidimus.  Denique  satis  constat  ex  perpetua  historia  illorum  temporum,  filios  Dei  semper  fuisse  sub  iugo,  nec  tantum  crudeliter  fuisse  tractatos,  sed  etiam  ignominiose.  Ita  impletum  fuit  vaticinium  hoc,  nempe  quatuor  bestias  sumpsisse  sibi  imperium,  quod  iure  spectabat  ad  sanctos  excelsorum:  hoc  est,  ad  electos  Dei  filios,  qui  pendebant  e  coelo,  tametsi  essent  terrae  incolae.  In  hac  interpretatione  nihil  video  coactum  :  et  quisquis  rem  prudenter  expenderit,  facile,  ut  spero,  agnoscet  hoc  quod  dixi  ostensum  fuisse  prophetae.  Nunc  sequitur  posterius  membrum.  Begnum,  inquit,  obtinebunt  in  saeculum,  et  mque  in  saeculum  saeculorum.  Hic  difficilis  oritur  quaestio,  quia  videtur  his  verbis  exprimere  Daniel,  vel  angelus  qui  loquitur,  perpetuum  statum  in  illis  quatuor  monarchiis.  Atqui  scimus  Beltsazar  fuisse  regem  ultimum,  et  quum  haec  visio  fuit  obiecta  prophetae,  propinquum  fuisse  interitum  monarchiae  illius  babylonicae.  Quantum  ad  regem  Persarum  spectat,  numerantur  duntaxat  octo  post  Cyrum.  Et  de  Alexandro  scimus  quam  subita  mutatio  contigerit:  vagatus  est  instar  procellae:  sed  evanuit  ille  terror  quem  incusserat  cunctis  populis  orientalibus,  fuit