7:664
mium
iniqui,
tolerandos
esse
admonent
ministros,
qui
adduci
non
poterunt
ut
quas
[pag.
188]
habent
uxores
repudient.
Quanquam
sedulo
rursum
cavent,
ne
ipsorum
causam
probare
videantur,
dum
hoc
illis
concedi
volunt,
ne
si
praeter
modum
urgeantur
tumultum
moveant.
Hoc
modo
concubina
Islebio
conceditur,
ne
ab
ea
violenter
avulsus
ad
arma
conclamet.
Dignus
certe
qui,
quum
sit
inanis
gloriae
cupidissimus,
tale
probrum
sustineat.
Sed
miror
nullum
adeo
esse
pudorem
moderatoribus,
ut
solvere
non
dubitent
sacram
coniugii
fidem,
nisi
periculum
a
graviore
motu
esset.
Atque
hic
breviter
quod
prius
attigi
repetere
iterum
cogor.
Nam
quum
hunc
honorem
deferri
sacramento
velint,
ut
contractum
temere
inter
adulescentes
coniugium
nihilominus
ratum
maneat,
etsi
praeter
ius
et
fas
initum
fuerit:
quae
ista
est
desultoria
levitas,
ut
quum
de
sacerdotibus
agitur,
sacramento
nihil
habeant
honoris
?
Nos
vero
dum
audimus
ex
ore
Pauli,
diabolicum
esse
commentum,
coniugii
prohibitionem
(1
Tim.
4,
1.3):
bis
diabolos
intrepide
vocemus,
qui,
ut
hanc
tyrannidem
defendant,
coniugium
Dei
nomine
consecratum
profanare
conantur.
Quanquam,
ne
sint
nimium
liberalem,
addunt,
exspectandum
esse
concilii
decretum.
Quid
si
igitur
pronunciet
concilium,
rata
se
non
habere
ministrorum
coniugia,
an
hominum
arbitrio
protinus
fas
erit
separari
quos
Deus
coniunxit?
Hoc
sane
modo
hominum
iudiciis
Dei
institutum,
quod
merito
inviolabile
debebat
esse,
subiiciunt.
Nisi
prophetas,
apostolos,
praecipuumque
sanctorum
pastorum
florem
expungere
velint
e
numero
servorum
Dei,
sacerdotum
coniugium
probari
a
Deo
et
benedici,
[pag.
189]
non
negabunt.
Nunc
stat
Dei
sententia,
ut
relictis,
si
opus
est,
parentibus
maritus
et
uxor
duo
sint
in
carnem
unam.
Quibus
verbis
significat
Moses
sanctum
adeo
prae
aliis
esse
hoc
foedus,
ut
arctissimo
etiam
eius
coniunctionis
vinculo
praeferatur,
quae
prima
est
in
natura.
1)
Cuius
ergo
audaciae
est,
quod
tam
severe
a
Deo
sancitum
est,
pro
nihilo
ducere?
Praeterea
ubi
caelibatum
imperaverint,
quis
continentiam
dabit,
nisi
palam
Christo
et
Paulo
reclamare
volent?
Singulare
esse
continentiae
donum,
adeoque
rarum,
et
paucissimis
commune,
fateri
cogentur.
Eo
quicunque
non
sunt
praediti,
coniugii
remedium
si
respuunt,
cum
Deo
pugnando
nihil
proficient.
Nam
ut
maxime
arceatur
externa
intemperies,
interior
tamen
libidinum
aestus
in
corde
fervebit.
Hinc
misera
conscientiae
inquietudo,
quae
hominem
non
patietur
quidquam
tranquillo
animo
et,
quemadmodum
loquitur
Paulus,
ex
fide
aggredi.
Ita
fiet,
ut
tale
mox
pullulet
clericorum
semen,
quale
nobis
iam
ante
multos
annos
protulit
impurus
1)
scil.
ut
Gallus
addit:
du
filz
au
pere.
|