7:663
663
VERA
ECCLESIAE
664
Videmus
quo
tempore
floruit
summa
inter
Christianos
sanctitas,
ministris
ecclesiae
non
fuisse
indictum
caelibatum.
Apostolos
certum
est,
quum
stationem
nusquam
fixam
haberent,
maluisse
uxores
suas
circumducere,
quam
ut
eas
dimitterent
a
suo
contubernio.
Sic
enim
narrat
Paulus
(1
Cor.
9,
5).
Nec
audiendum
est
puerile
illud
cavillum,
maritos
suos
ideo
sequutas
esse,
ut
publico
ecclesiae
sumptu
simul
viverent.
Quid
enim?
Annon
poterant
ali
ex
publico,
nisi
communi
mensa
vescerentur?
Idem
Paulus,
quum
imaginem
veri
episcopi
numeris
omnibus
absolutam
pingit
(1
Tim.
3,
2;
Tit.
1,
6),
dotesque
enumerat
quibus
excellere
maxime
debeat,
caelibatus
nullam
facit
mentionem.
Hoc
parum
est.
Nominatim
eligendos
esse
admonet,
qui
singulis
uxoribus
contenti
fidem
coniugalem
pudice
colant,
honesti
sint
patresfamilias,
liberos
suos
instituant
in
timore
Domini.
Hanc
esse
veram
ac
solidam
episcopi
perfectionem,
cuius
Paulus
exemplar
praescribit,
negari
non
potest.
Quisquis
ergo
deesse
aliquid
ecclesiae
ministris
putat,
nisi
caelibes
vivant,
aliud
sibi
habeat
ecclesiae
regimen,
quam
quod
nobis
filius
Dei
commendavit.
Atque
ut
minus
dubitationis
esset,
diserte
alibi
pronunciat
spiritus
[pag.
187]
Dei,
honorabile
esse
in
omnibus
coniugium
(Hebr.
13,4).
Quem
locum
citando
nequiter
depravant
mediatores.
Praetereunt
enim
id
quod
praecipuum
erat
orationis
membrum,
nempe,
in
omnibus.
Quid
enim
novi
protulisset
apostolus,
si
simpliciter
dixisset,
coniugium
probro
carere?
Nondum
enim
talis,
vel
inter
Iudaeos,
vel
inter
gentes,
superstitio
emerserat,
quae
illud
ignominia
notaret.
Sed
quum
forte
caelibatum
morosi
quidam
homines,
tanquam
sanctius
per
se
vitae
genus,
immodice
extollerent,
quum
horribilem
Dei
ultionem
scortatoribus
et
adulteris
denunciat,
simul
incontinentiae
remedium
proponit,
ut
suam
quisque
uxorem
habeat.
Ne
vero
coniugium
aspernaretur
quispiam,
testatur
esse
in
omnibus
honorabile.
Quo
significat,
neminem
esse
tanta
virtutum
excellentia
praeditum,
quem
non
deceat:
nec
ab
ulla
functione
quantumvis
praeclara
esse
alienum.
Unde
igitur
haec
nova
sanctitas?
Reperiemus
profecto
a
Montano,
Encratitis,
et
similibus
esse
ortam.
Damnati
quidem
illi"fiierunt
iam
olim:
hoc
tamen
obtinuit
Satan
ut
damnatis
hominum
personis,
impius
error
dimidia
ex
parte
probaretur.
Paulatim
deinde
crevit
superstitio,
ut
matrimonio
sacerdotibus
interdicere
quidam
vellent.
Idque
fuisse
in
Nicena
synodo
agitatum
refert
Sozomenus:*)
sed
tunc
intercessit
Paphnutius
martyr,
qui,
quum
ipse
thori
coniugalis
expers
esset,
dixit
tamen,
castitatem
quoque
esse,
cum
uxore
propria
concubitum.
Nunc
vero
nostri
mediatores,
ne
videantur
coniugio
ni-
1)
Tripert,
hist.
lib.
1,
cap.
14.
|