52:66
acceptum,
et
oblatum
in
odorem
bonae
fragrantiae.
Quid
enim
optari
potest
melius
quam
ut
beneficia
sacrae
sint
oblationes,
quas
Deus
e
manibus
nostris
accipiat,
et
quarum
odore
delectetur?
Eadem
ratione
dicit
Christus,
quidquid
feceritis
uni
ex
minimis
istis
nomine
meo,
mihi
fecistis.
Sed
metaphora
sacrificiorum
multum
addit
ponderis:
qua
docemur^
non
modo
hominibus
impendi
quod
Deus
mandat
caritatis
officium,
sed
spiritualem
sacrumque
ipsi
Deo
cultum
praestari.
Sicut
in
epistola
ad
Hebraeos
habetur,
talibus
hostiis
rite
litari.
Vae
autem
nostrae
ignaviae,
quod
quum
Deus
ad
sacerdotii
honorem
tam
benigne
nos
invitet,
sacrificia
etiam
in
manum
porrigat:
neque
illi
sacrificamus,
et
quae
destinata
erant
ad
sacras
oblationes,
non
tantum
consumimur
in
usus
profanos,
sed
flagitiose
prodigimus
iu
pollutissimas
corruptelas.
Arae
enim
quibus
imponi
debebant
ex
facultatibus
nostris
sacrificia,
pauperes
sunt
et
servi
Christi.
Illis
neglectis,
alii
in
luxum
omne
genus,
alii
in
gulam,
alii
in
lenocinia,
alii
in
palatia
dissipant.
19.
Deus
autem
meus
implebit.
Alii
legunt:
Impleat,
in
optativo:
quod
tametsi
non
reiicio,
magis
tamen
probo
alteram
lectionem.
Nominatim
Deum
vocat
suum,
quia
ille
sibi
factum
imputat
et
agnoscit
quidquid
servis
suis
praestatur.
Vere
ergo
in
agro
Domini
seminaverant,
unde
speranda
erat
certa
et
copiosa
messis.
Neque
tantum
in
futura
vita
mercedem
illis
promittit,
sed
etiam
quoad
usus
praesentis
vitae.
Ac
si
diceret:
Ne
putetis
vos
opibus
imminutos
:
Deus,
cui
servio,
abunde
sufficiet
quidquid
vobis
opus
erit.
Particula
in
gloria
resolvi
debet
in
adverbium
gloriose,
pro
magnifice,
aut
splendide.
Sed
addit
per
Christum,
cuius
nomine
gratum
Deo
est
quidquid
facimus.
20.
Porro
Deo
et
patri.
Potest
generalis
esse
gratiarum
actio,
qua
claudat
epistolam:
vel
specialiter
ad
proximum
membrum
de
liberalitate
Paulo
impensa
referri.
Nam
quod
illi
subvenerant
Philippenses,
ita
debuit
illis
referre
acceptum,
ut
agnosceret
subventum
sibi
esse
Dei
misericordia.
22.
Salutans
vos.
In
salutationibus
primos
nominat
suos
contubernales,
postea
omnes
sanctos
in
genere:
hoc
est,
totam
romanam
ecclesiam,
sed
praecipue
domesticos
Neronis.
Quod
observatu
dignum
est.
Neque
enim
vulgare
specimen
est
divinae
misericordiae,
quod
evangelium
in
illam
scelerum
omnium
et
flagitiorum
abyssum
penetraverit.
Ac
eo
quidem
admirabilius,
quo
rarius
est
exemplum,
sanctitatem
in
aulis
regnare.
Quod
nonnulli
coniectarunt,
hic
Senecam
inter
alios
designari,
nihil
habet
coloris.
Nam
neque
ullo
unquam
vel
minimo
indicio
se
Christianum
esse
probavit.
Neque
erat
ex
domo
Caesaris,
sed
senator
et
praeterius.
Calvini
opera.
Val.
LII.
|