47:66
in
Christo,
qua
sumus
in
nobis
privati.
Nam.
in
hac
misera
humani
generis
conditione
prior
ordine
est
redemptio
quam
salus.
17.
Non
enim
misit.
Confirmatio
est
proximae
sententiae,
quia
non
frustra
Deus
huc
ad
nos
filium
suum
misit.
Atqui
non
venit
ut
perdat:
sequitur
ergo
proprium
esse
filii
Dei
officium,
ut
salutem
per
eum
consequantur
quicunque
crediderint.
Iam
non
est
quod
dubitet
quisquam
vel
anxie
laboret,
quomodo
mortem
possit
effugere,
quando
tenemus
hoc
esse
Dei
consilium,
ut
nos
ab
ea
Christus
eripiat.
Repetitur
iterum
mundi
nomen,
ne
quis
omnino
arceri
se
putet,
si
modo
fidei
viam
tenet.
Iudicare
hic
pro
damnare
ut
multis
aliis
in
locis
accipitur.
Quod
autem
se
venisse
negat
ad
damnandum
mundum,
in
eo
proprium
adventus
sui
finem
notat.
Quid
enim
opus
fuit,
Christum
ad
nos
perdendos
venire
qui
ter
quaterque
perieramus?
Nihil
ergo*
aliud
in
Christo
considerandum
quam
quod
Deus
pro
immensa
sua
bonitate
opitulari
nobis
voluit
ut
perditos
servaret,
et
quoties
nos
peccata
nostra
urgent,
quoties
Satan
ad
desperationem
sollicitat,
obiiciendus
est
hic
clypeus
Deum
nos
aeterno
exitio
nolle
opprimi,
quia
filium
suum
salutem
mundi
ordinavit.
Quod
autem
alibi
docet
Christus
se
in
iudicium
venisse,
quod
vocatur
petra
scandali,
quod
dicitur
positus
in
multorum
ruinam,
id
accidentale
est
vel,
ut
ita
loquar,
adventitium.
Qui
enim
oblatam
in
eo
gratiam
respuunt,
digni
sunt
qui
iudicem
experiantur
ac
tam
indigni
foedique
contemptus
ultorem.
Cuius
rei
in
evangelio
luculentum
specimen
apparet.
Nam
quum
proprie
sit
Dei
potentia
in
salutem
omni
credenti,
facit
multorum
ingratitudo
ut
illis
in
mortem
cedat.
Utrumque
optime
expressit
Paulus,
quum
se
in
promptu
habere
vindictam
gloriatur,
in
qua
omnes
suae
doctrinae
adversarios
conficiat,
postquam
impleta
fuerit
piorum
obedientia
(2.
Cor.
10,
6).
Perinde
enim
id
valet
ac
si
diceret,
destinari
praesertim
ac
primo
loco
evangelium
fidelibus,
ut
sit
illis
in
salutem:
sed
postea
non
impune
cessurum
incredulis,
qui
contempta
Christi
gratia
eum
mortis
autorem
habere
maluerint
quam
vitae.
18.
Qui
credit
in
eum,
non
condemnatur.
Quod.
toties
ac
tam
sedulo
inculcat,
extra
mortis
periculum
esse
omnes
fideles,
hinc
colligere
licet
quam
necessaria
sit
fiduciae
certitudo
et
stabilitas,
ne
perpetuo
trepident
ac
aestuent
conscientiae.
Iterum
ergo
pronuntiat,
nullam
manere
damnationem
ubi
crediderimus,
quod
etiam
infra
quinto
capite
fusius
exponet.
Praesens
tempus
hic
accipitur
loco
futuri
ex
consuetudine
linguae
hebraicae.
Vult
enim
fideles
a
metu
damnationis
securos
esse.
Proxima
sententia
Qui
vero
non
credit
ete,
significat
non
aliud
esse
remedium,
quo
mortem
quisquam
hominum
effugiat,
ac
si
diceret,
omnibus
qui
datam
in
Christi
5
66
|