45:66  esse  nomen  Iesu,  quia  vocetur  Immanuel.  Nou  enim  particulam  unam  duntaxat  arripit  Matthaeus,  sed  quidquid  in  Christi  conceptione  coeleste  ac  divinum  est  complectitur,  quo  etiam  pertinet  universalis  nota.  Nunc  videndum  est,  quam  apposite  citetur  Iesaiae  vaticinium.  Locus  satis  notus  est  ac  celebris,  cap.  7,  14:  sed  Iudaei  pro  solita  sua  malitia  eum  depravant,  quanquam  non  minus  caecum  et  fatuum  quam  improbum  Christi  et  veritatis  odium  hic  produnt.  Eo  impudentiae  progressi  sunt  multi  eorum  rabbini,  ut  de  rege  Hiskia  exponerent,  qui  tunc  annos  circiter  quindecim  natus  erat.  Qualis,  obsecro,  ista  est  mentiendi  libido,  everso  naturae  ordine  iuvenem  recondere  in  utero  matris,  ut  sedecim  annorum  nascatur,  ne  claram  lucem  admittant?  Sed  digni  sunt  scilicet  hostes  Christi,  quos  Deus  spiritu  vertiginis  et  stuporis  percussos  infatuet.  Alii  sibi  fingunt  ignotum  quempiam  filium  regis  Achas,  quem  propheta  nasciturum  praedixerit.  Sed  quaero,  quo  iure  vocatus  fuerit  Immanuel,  et  terra  eius  imperio  subiecta,  qui  privatus  et  sine  honore  vitam  finivit:  nam  paulo  post  idem  propheta  puerum  illum,  quisquis  est,  constituit  terrae  dominum.  Nec  minus  insipide  garriunt,  qui  volunt  hoc  dictum  esse  de  prophetae  filio.  Et  certe  hac  in  re  nimis  crasse  hallucinati  sunt  christiani  scriptores  vaticinium,  quod  proximo  capite  sequitur,  ad  Christum  trahendo.  Dicit  illic  propheta,  se  per  visionem  iussum  esse  cum  uxore  congredi,  et  filio,  quem  genuerat,  nomen  Dei  mandato  fuisse  impositum,  Accelera,  Praedare.  Nam  illic  tantum  notatur  belli  tempestas,  quae  instabat  cum  horribili  vastitate.  Unde  facile  elicitur,  res  esse  prorsus  diversas.  Ergo  quaeramus  genuinum  praesentis  loci  sensum.  Quum  obsessa  urbe  Ierusalem  tremeret  rex  Achas,  imo  pavore  fere  exanimatus  esset,  mittitur  ad  eum  propheta,  qui  promittat,  Deum  fore  urbis  custodem.  Quum  simplex  promissio  confusum  eius  animum  non  erigeret  (Ies.  7,  l  l  )  ,  iubetur  propheta  signum  illi  offerre,  qualecunque  petierit  sive  in  coelo,  sive  in  terra.  Quum  impius  ille  hypocrita  suam  infidelitatem  occultans  signum  respueret,  propheta  durius  illum  obiurgat,  et  tandem  subiicit,  dabit  tamen  Deus  vobis  signum:  ecce  enim  virgo  concipiet,  parietque  filium,  ete.  Hoc  de  Christo  dictum  interpretamur  in  hunc  modum:  Vos  tota  Davidis  posteritas,  quantum  in  vobis  est,  studetis  promissam  vobis  gratiam  abolere  (nam  propheta  domum  Davidis  ignominiae  causa  diserte  compellat):  nunquam  tamen  perfidia  vestra  efficiet,  quin  superior  emergat  Dei  veritas.  Urbem  Deus  salvam  ab  hostibus  et  incolumem  fore  promittit:  si  non  sufficiat  eius  verbum,  obsignationis  tesseram  vestro  arbitrio  dare  paratus  est.  Excluditis  utramque  gratiam,  et  arcetis  a  vobis:  stabit  tamen  Deus  in  constantia  pacti  sui.  Veniet  enim  promissus  redemptor,  in  quo  se  Deus  5