7:658
poenam
certe
horrerent,
quam
impiis
scripturae
sacrae
corruptoribus
cogimur
imprecari,
et
quam
procul
dubio
aliquando
Deus
expetet.
Ut
vicissim
oremus
alii
pro
aliis,
Iacobus
nos
monet,
quum
ante
praecepisset
de
mutua
confessione
(Iac.
5,
16).
Si
comprehendit
in
hoc
ordine
mortuos,
resurgant
oportet,
ac
confiteantur
nobis
peccata
sua:
alterum
enim
cum
altero
coniungit.
Ego
vero
Iacobi
verba
multo
aptius
in
eos
retorqueo:
quando
eos
solos,
qui
communiter
laborant,
iubet
inter
se
communicare
mutuas
preces
:
mortuos
esse
omittendos,
qui
iam
suis
laboribus
sunt
perfuncti.
Iacobus,
inquam,
non
alios
precibus
nostris
commendat,
quam
qui
versantur
adhuc
in
praesentis
vitae
certaminibus.
Contra
scriptura
beatos
pronunciat,
qui
sunt
in
Domino
mortui,
eo
quod
iam
requiescant
a
laboribus
suis.
Si
ita
est,
quid
illis
opitulari
queant
nostrae
preces?
Et
tamen
magnae
in
fratres
crudelitatis,
et
detestandae
in
Dominum
temeritatis
damnare
non
verentur
mediatores,
si
quis
ab
orationum
nostrarum
consortio
mortuos
excludat.
Imo
crudelitatis
Deum
accusent
potius,
qui,
quum
identidem
nos
tam
sollicite
ad
orandum
pro
fratribus
hortetur,
hanc
doctrinam
semper
ad
vivos
restringit.
Res
certe
adeo
levis
non
erat,
miseras
animas,
quae
ad
opem
flagitandam
mutae
sunt,
sublevare,
ut
praeteriri
debuerit.
Cur
ne
verbo
quidem
usquam
attingitur?
Praesertim
quum
toties,
tamque
diligenter,
tam
copiose,
tam
luculenter
concionentur
prophetae
omnes,
apostoli,
Christus
[pag.
179]
denique
ipse,
de
officiis
caritatis:
cur
hoc
supprimunt,
quod
inter
alia
postremum
non
erat?
Iam
quae
nostra
est
in
Dominum
temeritas?
Regulam
orandi
certam
tradit.
Eam
tenemus:
nec
fas
esse
putamus,
inde
vel
unguem
unum
deflectere.
At
Dominus,
inquiunt,
nequaquam
mortuos
a
vivis
separare
praecipit.
Imo
hoc
praecepti
vice
nobis
esse
debet,
quod
quum
ubique
vivos
nominatim
exprimat,
mortuos
segregat
ex
eorum
numero:
deinde,
quum
finitam
eorum
militiam
testatur,
non
amplius
habere
auxilio
nostro
opus
significat.
Nusquam
prohibet
Deus,
ne
pro
angelis
oremus.
An
eum
detestabitur,
qui
orandum
negabit?
Pro
apostolis
non
esse
orandum,
nec
pro
martyribus,
fatentur
ipsi
quoque
mediatores.
Atqui,
nusquam
legitur
prohibitum.
Cur
in
reliquis
mortuis
tam
erit
detestanda
nostra
temeritas?
Ipsi
vero
in
spiritum
sanctum
palam
sunt
contumeliosi,
quem
oblivionis
in
re
tam
necessaria
insimulant.
Atque
hinc
simul
apparet,
quanta
sit
eorum
moderatio,
qui
suas
detestationes
tam
futiliter
in
nos
evomunt.
Esto
tamen:
valeat
ecclesiae
veteris
consuetudo,
ut
sacerdos
in
coenae
celebratione
mortuos
Deo
commendet:
an
ideo
debent
vigiliae,
anniversaria
et
similes
nugae
retineri?
Sic
autem
placet
mediatoribus.
Obsecro,
si
qua
eos
cura
instaurandae
42
|