7:654  spicit  Moises,  quum  nomina  Abrahae,  Isaac  et  Iacob  in  medium  adducit  :  sed  ut  se  aliosque  in  promissionis  fide  confirmet,  causam  commemorat,  cur  ipsis  oporteat  praestari.  1)  Ac  si  diceret:  Domine,  non  alia  quam  promissionis  tuae  fiducia  ad  te  accedimus:  quia  nos  sumus  populus  ille,  cuius  te  fore  Deum  Abrahae,  Isaac  et  Iacob  patribus  nostris  es  pollicitus.  Non  est  ergo  quod  nobis  oculos  perstrictum  iri  sperent  mediatores,  tam  evanidas  nugas  spargendo.  Venio  ad  sanctorum  merita,  quibus  etiam  preces  nostras  subniti  volunt.  Est  quidem  hoc  aliquid,  quod  superbam  de  illis  iactantiam  mitigant:2)  hoc  tamen  minime  ferendum  est,  quod  ex  Dei  liberalitate  Christique  gratia  prodesse  ea  nobis  dicunt,  tam  ad  protectionem,  quam  gratiae  impetrationem.  Nusquam  hoc  illis  tribuit  verbum  Dei.  Prosequitur,  fateor,  gratiam  suam  Dominus  erga  homines  in  millesimam  usque  generationem,  sicuti  promisit  (Exod.  20,  6):  sed  stulte  hinc  inferunt  mediatores,  redundare  in  filios  patrum  merita.  Quin  potius  hic  quidam  est  divinae  misericordiae  cumulus,  ut  modis  omnibus  exundet,  quod  postquam  salutarem  manum  gratuito  porrexit  patribus,  eam  ad  posteros  quoque  extendit.  Minimam  huius  laudis  partem  a  Dei  bonitate  traducere  ad  hominum  merita,  impiae  et  sacrilegae  est  malignitatis.  Nec  eiusmodi  errori  suffragatur,  quod  de  Davide  obtendunt  moderatores,  in  eius  [pag.  1731  scilicet  gratiam  Deum  populi  saepius  misertum  esse.  Quia  enim  cum  Davide  sancitum  erat  foedus  in  totius  populi  salutem:  hac,  ut  ita  dicam,  qualitate  induendus  est,3)  si  probe  volumus  intelligere,  cur  eius  rationem  potius  in  servando  populo,  quam  Ezechiae  aut  Iosiae  Deus  habuerit.  Si  perfidis  scripturae  corruptoribus  haec  non  sapiunt,  nihil  mirum:  sunt  tamen  ad  quassandas  diruendasque  omnes  inferorum  machinas  valida.  Quanquam  semper  tenendum  est  illud,  quod  ante4)  posui,  fundamentum:  non  aliam  esse  pie  recteque  precandi  rationem,  nisi  quae  ad  divinae  voluntatis  praescriptum  exigitur.  Tota  autem  scriptura  non  alium  Deo  mediatorem  proponere  iubet,  quam  solum  Christum:  nec  alterius  vel  patrocinio,  vel  meritis  subniti  docet,  ut  certa  fiducia  nos  ad  Dei  tribunal  sistamus.  Atque  1)  pourquoy  ilz  doyvent  esperer  que  Dieu  leur  face  grace  de  les  delivrer.  2)  la  correction  qu'ilz  mettent  a  bien  quelque  petite  couleur:  c'est  qu'ilz  nous  advertissent  qu'on  ne  doit  point  presumer  des  merites  des  Sainctz,  comme  si  par  leur  dignite  ilz  nous  pouvoyent  ottroyer  grace.  3)  Add.  c'est  qu'il  ne  soit  pas  repute  comme  personne  privee,  mais  comme  celuy  qui  a  receu  au  nom  de  tous  la  promesse.  4)  Antiquiores  libri  ante  Gallasium  habent:  tantum.  Bene  Gallus:  cy-dessus.