9:65
65
CONTRA
WESTPHALUM.
66
definitionis
vim
habere,
ac
si
non
alia
esset
corporis
Christi
κοιωνία?
Et
tamen
in
confusa
discordiarum
nostrarum
sylva
nihil
magis
reperit
plausibile,
quam
κοινωνίαν
ab
aliis
exponi
ius
societatis,
quod
nobis
datum
[pag.
42]
est
in
corpore
Christi,
ab
aliis
mysticam
ecclesiae
societatem.
Mihi
vero
si
libeat
veterum
scriptorum
dicta
hoc
modo
arrodere,
longe
gravior
inter
eos
reperietur
dissensio.
Sed
neque
huc
propendet
ingenium,
et
voluntas
abhorret,
ut
quoscunque
ipse
in
suas
partes
trahit,
sinistra
et
illiberali
mordacitate
impetam.
Quam
dextre
interea
et
probe
crimen,
quod
putabat
esse
odiosum,
amplificet,
breviter
monendi
sunt
lectores.
Eius
verba
sunt:
Quoties
ad
locum
Pauli
ventum
est
(1
Cor.
10,
16),
verba
eius
summo
conatu
depravant
sacramentarii.
In
margine
etiam
ascribit
insignem
notam:
Quid
sit
sacramentariis
κοινωνία
corporis
Christi.
Quid?
An
nos
saltem,
qui
aliter
loquimur,
excipere
non
debebat?
Evolvat
nostros
commentarios:
illic
occurret
non
spinosa,
sed
genuina
interpretatio,
quam
si
rumpatur
vel
crepet,
recipere
cogetur.
Nec
de
me
solo
affirmo:
sed
non
ignorant
periti
lectores
ab
aliis,
quos
infamat,
locum
hunc
nitide
et
explicite
fuisse
tractatum:
ut
facile
pateat
ipsum
inexplebili
rixandi
libidine
indefinitam
litium
materiam,
cuius
praetextu
se
excusat,
nimis
cupide
[pag.
43]
venari.
Certe
nominatim
me
provocans,
oblivisci
non
debuit
quid
ego
in
illum
locum
scripserim.
Verba
sunt:
Verum
est
fideles
sociari
per
Christi
sanguinem,
ut
unum
fiant
corpus:
verum
est
etiam
eiusmodi
unitatem
proprie
vocari
κοινωνίαν.
Idem
fateor
de
pane.
Audio
etiam
quid
Paulus
adiiciat
quasi
exegetice,
nos
effici
unum
omnes
corpus,
qui
eundem
communicamus
panem.
Atqui
unde,
obsecro,
illa
inter
nos
κοινωνία,
nisi
quia
sumus
Christo
coadunati
hac
lege,
ut
caro
simus
de
carne
eius,
et
ossa
ex
ossibus
eius?
Incorporari
enim,
ut
ita
loquar,
Christo
nos
oportet
primum
ut
inter
nos
uniamur.
Adde
quod
Paulus
non
tantum
de
mutua
inter
homines
communicatione
nunc
disputat,
sed
de
spirituali
Christi
et
fidelium
unione
ut
inde
inferat
sacrilegium
esse
non
ferendum,
ipsos
idolis
misceri.
Ex
circumstantia
igitur
loci
iudicare
licet
κοινωνίαν
sanguinis
esse
societatem,
quae
nobis
est
cum
Christi
sanguine,
dum
simul
omnes
nos
in
corpus
suum
inserit,
ut
vivat
in
nobis,
et
nos
in
ipso.
Figuratam
esse
loquutionem
fateor,
modo
non
tollatur
figurae
veritas,
hoc
est,
modo
res
[pag.
44]
quoque
ipsa
adsit,
nec
minus
sanguinis
communionem
anima
percipiat,
quam
ore
vinum
bibimus.
Postquam
autem
pro
arbitrio
stomachatus
est,
tandem
in
clausula
fatetur
a
fine
non
male
definiri
coenam,
ut
nostri
homines
fecerunt,
celebrem
vocantes
partae
redemptionis
memoriam:
sed
ita
dimidiam
partem
exponi,
non
rem
totam.
Quasi
vero
Galvim
opera.
Vol.
IX.
|