47:65
65
CAPUT
III.
eoim
non
facile
sibi
homines
persuadent
a
Deo
se
diligi,
nt
omnem
dubitationem
eximeret,
nominatim
expressit
tantopere
nos
Deo
fuisse
caros,
ut
ne
unigenito
quidem
filio
pepercerit
nostra
causa.
Quum
ergo
satis
superque
testatam
nobis
suam
caritatem
fecerit
Deus,
quisquis
hoc
testimonio
non
contentus
adhuc
vacillat,
non
levem
Christo
iniuriam
facit,
quasi
unus
aliquis
ex
vulgo
temere
in
mortem
proiectus
fuerit.
Quin
potius
ita
reputandum
est,
quanti
unigenitum
suum
filium
Deus
aestimat,
tam
pretiosam
illi
fuisse
nostram
salutem,
cuius
pretium
unigeniti
ipsius
mortem
esse
voluit.
Caeterum
hoc
nomen
iure
Christus
obtinet
quia
unicus
est
natura
filius.
Nobiscum
vero
hunc
honorem
adoptione
tunc
demum
communicat,
quum
inserimur
in
eius
corpus.
Qui
credit
in
eum,
non
pereat.
Insigne
fidei
elogium,
quod
nos
ab
aeterno
interitu
vindicat.
Diserte
enim
exprimere
voluit,
quamvis
ad
mortem
videamur
nati,
certam
tamen
offerri
liberationem
in
Christi
fide,
ita
mortem
quae
alioqui
nobis
imminet
minime
timendam
esse.
Et
universalem
notam
apposuit,
tum
ut
promiscue
omnes
ad
vitae
participationem
invitet,
tum
ut
praecidat
excusationem
incredulis.
Eodem
etiam
pertinet
nomen
mundi
quo
prius
usus
est.
Tametsi
enim
in
mundo
nihil
reperietur
Dei
favore
dignum,
se
tamen
toti
mundo
propitium
ostendit,
quum
sine
exceptione
omnes
ad
fidem
Christi
vocat,
quae
nihil
aliud
est
quam
ingressus
in
vitam.
Caeterum
meminerimus,
ita
communiter
promitti
omnibus
vitam
in
Christo
qui
crediderint,
ut
tamen
minime
communis
omnium
sit
fides.
Patet
enim
omnibus
Christus
ac
expositus
est,
solis
tamen
electis
oculos
Deus
aperit,
ut
fide
ipsum
quaerant.
Porro
hinc
constat
admirabilis
fidei
effectus,
quia
per
eam
Christum
recipimus
qualis
nobis
datus
est
a
patre,
nempe
qui
nos
aeternae
mortis
reatu
solutos
vitae
aeternae
haeredes
efficiat,
quia
mortis
suae
sacrificio
peccata
nostra
expiavit,
ne
quid
obstet
quominus
nos
pro
filiis
suis
agnoscat
Deus.
Quando
igitur
Christum
cum
mortis
suae
efficacia
et
resurrectionis
fructu
amplectitur
fides,
non
mirum
est
si
per
eam
Christi
quoque
vita
potimur.
Nondum
tamen
satis
liquet,
cur
et
quomodo
vitam
nobis
conferat
fides:
an
quia
spiritu
nos
suo
regenerat
Christus,
ut
vivat
in
nobis
ac
vigeat
Dei
iustitia,
an
vero
quia
sanguine
'
eius
purgati
a
peccatis
gratuita
venia
iusti
apud
Deum
censemur.
Certum
quidem
est
haec
duo
semper
coniuncta
esse,
sed
quia
hic
de
salutis
certitudine
agitur,
tenenda
praecipue
est
haec
ratio,
nos
ideo
vivere,
quia
Deus
peccata
non
imputando
gratis
nos
amat.
Ideo
nominatim
sacrificii
fit
mentio,
quo
simul
cum
peccatis
maledictio
et
mors
abolita
est.
Iam
prius
admonui
quorsum
spectent
haec
duo
membra,
nempe
ut
sciamus
vitam
nos
recuperare
Calvini
opera.
Vol
XLVII.
|