8:649
649
EPISTOLAE
TRIGINTA
AD
IOANNEM
CALVINUM
GEBENNENSIUM
CONCIONATOREM.
EPISTOLA
PKIMA.*)
Iesum
illum
Nazarenum,
pro
nobis
miseris
crucifixum,
fateris
tu
nomine
dici
filium
Dei,
sed
re
ipsa
non
esse
filium.l)
Nam
rationem
veram,
quare
hic
homo
sit
filius
Dei
j
non
credis
eam
esse,
quod
hic
homo
sit
vere
genitus
de
substantia
Dei:
sed
tropo
quodam
ais
filium,
quia
est
in
eo
invisibilis
alius
filius,
quasi
radius
decisus.
Monstro
magno
Deum
discerpis,
verum
filium
dbliteras,
et
Deos
novos
fingis.
Te
plane
fefellit
allegoricum
dictum
de
sapientia
genita,
quae
et
creata
dicitur,
ut
vel
hinc
colligas,
esse
figuratam
loquutionem.
Bealitatibus
illis
nedum
discerpitur
Deus,
sed
et
duo
filii
dissimiles
aperte
docentur
>
alter
incorporeus
invisibilis,
alter
corporeus
visibilis.
Absurda
haec
te
non
movent:
id
tantum
obiicis:
Si
homo
sit
sermo,
duos
esse
sermones,
cur
non
et
duos
filios?
Nihil
tu
ibi
discernis,
quasi
utrumque
promiscue
liceat
vocibus
confusis.
Ut
absurditatem
omnem
et
confusionem
tollas,
unice
te
rogo,
ne
vocibus
abutaris.
Si
propriam
significationem
tu
servas,
aliud
proprie
significat
sermo,
tdiud
proprie
significat
filius.
Sermonis
est
proprie
prolatio,
et
repraesentatio,
filii
est
substantialis
generatio.
In
[pag.
578]
hoc
est
realis
distinctio,
non
in
illo.
Hic
homo
filius,
quia
prolatione
Dei
genitus
est,
dicitur
strmo.
Et
sermo
ille
olim,
quia
ad
filii
generationem
tendebat,
et
filium
referebat,
dicebatur
filius.
Erat
sermo
referens,
personalis
filius.
Cogita,
λόγον
esse
rationem
referentem,
et
filium
esse
ex
Maria
genitum.
Si
proprio
significatu
λόγος
est
sermo
referens,
seu
ratio
referens,
quis
tecum
dicere
audeat,
Ioannem
esse
abusum?
Si
duos
sermones,
aut
duos
filios
ratione
aliqua
dicere
lubet,
alterum
esse
figuram
alterius
dicendum
est.
Atque
ita
tandem
conveniemus,
dicentes,
fuisse
olim
filii
personam
et
figuram.
Vobis
potius
dicuntur
esse
duo,
*)
Quae
in
margine
hic
adscribuntur
lectiones
variantes
ex
codice
parisiensi
excerptae
sunt
de
quo
vide
Prolegomena.
1)
filium
Dei.
|