9:648
Quid
blateret
Stancarus,
nihil
moror:
nec
vero
aequum
est,
puram
et
genuinam
pietatis
doctrinam,
cui
nihil
affine
habet,
eius
commentis
obscurari.
Quod
ergo
ab
eo
dicitur:
Unus
Deus
et
unus
mediator,
id
est
trinitas;
item:
Ut
cognoscant
te
unum
Deum,
id
est,
trinitatem;
Creditis
in
Deum,
id
est,
in
trinitatem;
Quidquid
petieritis
a
patre,
id
est,
a
trinitate,
non
modo
tanquam
insipidum,
sed
profanum
quoque
repudiamus.
Facessant
igitur
perversae
illae
speculationes,
quae
invidiam
[fol.
6]
conflare
possent
sanae
doctrinae
apud
imperitos,
et
ab
improbis
nebulonibus
in
hunc
finem
captiose
obtenduntur.
Ubicunque
enim
occurrit
filii
mentio,
Dei
nomen
distincte
in
patrem
competit.
Sed
interea
minime
ferendum
est,
ut
artifices
!)
isti
Blandrata
et
Valentinus
indigne
corrumpant
scripturae
locos,
ubi
Christus
simpliciter
Deus
vocatur.
De
solo
Christo
volunt
esse
dictum:
Sermo
erat
Deus
(Ioann.
1,
1);
item:
Sanguine
Dei
acquisita
est
ecclesia
(Act.
20,
28);
item:
Qui
est
Deus
benedictus
in
saecula
(Rom.
9,
5);
item:
Hic
est
verus
Deus
et
vita
aeterna
(1.
Ioann.
5,
20).
Fateor
quidem
hoc
de
solo
Christo
praedicari,
modo
ne
Deum
secundum
comminiscantur,
quod
facere
ipsos
liquet.
Quo
enim
sensu
haec
elogia
ad
solum
Christum
restringunt,
nisi
quia
aliter
Christus
quam
pater
vocatur
Deus?
Ego
autem
contendo
Deum
vocari,
quia
unus
est
cum
patre
Deus,
et
una
est
utriusque
essentia.
Nam
si
Christus
patrem
vocando
solum
verum
Deum,
se
non
excludit,
certe
non
attingit
suam
essentiam,
sed
tantum
dispensationem
respicit
et
personam
mediatoris.
Patrum
testimonia
non
minus
inscite
depravant.
Neque
tamen
miror
tam
audacter
hinc
inde
arripere
quae
facere
putant
ad
suam
causam.
Homines
sunt
indocti,
nec
exercitati
in
scriptis
veterum.
Iam
dum
turbulento
impetu
feruntur
ad
captanda
patrocinia2)
promiscue
arripiunt
quaecunque
videntur
a
recepto
usu
paulum
remota
esse.
Luculentum
eius
rei
specimen
est,
quod
superbe
iactant
Tertulliani
verba,
ac
si
nobis
adversarentur.
Quid
autem
verba
illa
continent?
Si
natus
fuisset
innatus,
comparatus
cum
eo
qui
esset
innatus,
aequatione
in
utroque
duos
faceret
innatos,
si
non
genitus
esset,
collatus
cum
eo
qui
genitus
non
est.
Atqui
non
aliud
tradit
pius
[fol.
7]
vir
quam
quod
subinde
inculco,
filium
tunc
demum
a
patre
discerni,
ubi
in
comparationem
veniunt
personae.
Quid
enim
significant
participia
Comparatus
et
Collatus,
nisi
ex
relatione
unius
personae
ad
alteram
exsistere
discrimen?
Relatio
autem
ad
essentiam
uno
veterum
omnium
consensu
damnatur.
Quae
vero
falsarii
isti
ad
stabiliendum
1)
ces
rustres
et
forgerons.
2)
pour
cercher
faveur
et
gens
qui
leur
soustiennent
le
menton.
|