7:647
647
VERA
ECCLESIAE
648
quod
de
Alexandro
historici
referunt:
Me,
si
esseni
eius
loco,
non
recusaturum:
illum
vero,
si
mihi
esset
similis,
idem
facturum,
quod
nunc
me
facere
miratur.
Nam
eiusmodi
homines,
qui
Christum
abnegando
tot
annos
sunt
exercitati,
simplicitatem
nostram
probro
vertere
cur
miremur,
quum
subsannare
Deum
ipsum
non
dubitent?
At
nobis
tanti
esse
debent
coelestis
magistri
decreta,
ut
pro
iis
ad
extremum
dimicare
non
dubitemus.
Nec
quidquam
putemus
libertati
nostrae
subiectum,
de
quo
ndbis
quid
fieri
vellet,
praecepit.
Sed
hic
de
re
nobis,
non
de
verbo
tantum
ac
ritu,
certamen
est
cum
mediatoribus.
Tradunt
enim,
comprehendi
in
missae
sacrificio
veritatem
earum
rerum,
quae
vetusta
omnia
sacrificia
figurabant:
eandem
hic
esse
corporis
et
sanguinis
Christi
hostiam,
quae
in
cruce
mactata
fuit.
Unde
apparet,
unico
Christi
sacrificio
secundarium
hoc
subrogari,
quo
illius
efficacia
ad
nos
perveniat.
Ego
autem
breviter
respondeo:
quaecunque
unquam
in
usu
fuerunt
sacrificia,
ad
hunc
veluti
lydium
lapidem
probanda
esse,
ut
proba
censeantur:
a
Deone
habeant,
an
ab
hominibus,
originem.
Praeterquam
enim
quod
in
Christum
respicere
debebant,
Deum
quoque
autorem
esse
oportuit.
Itaque
quamvis
in
speciem
nihil
aut
parum
differre
videantur
a
sacrificiis
piorum,
quae
a
gentibus
oblata
legimus,
haec
tamen
non
dubitamus
tanquam
adulterina
damnare:
illa
autem
pronunciare
sancta
et
legitima.
Unde
porro
hoc
discrimen,
nisi
ex
illa
duplici
nota
finis
et
mandati?
Nunc
igitur
[pag.
162]
ut
micam
veritatis
in
sacrificio
missae
contineri
probent
mediatores,
Dei
mandatum
in
primis
necesse
est
proferri,
quale
nullum
exstat.
Unde
audacter
constituimus,
nihil
quam
inane
esse
figmentum.
Quod
succinctam
et
dilucidam
canoni
interpretationem
attexi
volunt,
fateor
non
esse
de
nihilo.
Sed
quas
glo^as
invenient,
quibus
tegantur
adeo
crassae
absurditates?
Principio,
certum
est
pugnantia
illic
contineri,
centonesque
esse
male
consutos
ab
indoctis
artificibus.1)
Dicunt
se
Deo
offerre
de
eius
donis
et
datis
hostiam
puram,
panem
sanctum
vitae
aeternae.
Quae
verba
sonant,
constare
ex
pane
Christi
corpus.
Emolliant
ut
volent
hanc
verborum
asperitatem:
perspiciunt
tamen
oculati
homines,
quam
precationem
vetus
ecclesia
de
communibus
oblationibus
concipere
solebat,
consarcinatores
missatici
canonis2)
ad
corpus
Christi
inscite
transtulisse.
Eleemosynae
quas
conferebant
fideles,
tanquam
Deo
sacrae,
altari
imponebantur.
Deum
populi
nomine
orabat
sacerdos,
ut
eas
gratas
haberet.
Barbari
homines
qui
postea
sequuti
sunt,
vel
antiqui
moris
ignari,
vel
aliud
quam
imaginarium
1)
et
que
c'est
une
savaterie
mal
rappetassee
de
plusieurs
pieces
par
gens
ignorans.
2)
]es
remboblineurs
du
Canon
missotier.
|