7:645
645
BEFORHANDAE
RATIO.
646
inde
captant
quae
possunt
testimonia,
multaque
suis
cavillis
depravant,
ut
obiecto
antiquitatis
fumo,
divinae
veritatis
lucem
obscurent.
Interea
quantum
ab
antiquitate
ipsi
dissideant,
nolunt
inquiri.
Palam
[pag.
158]
tamen
est.
Cuius
rei
in
missae
sacrificio
illustre
specimen
habemus.
Ut
vulgares
Sorbonistas
omittam,
mediatores
nostri
pro
tuendo
missae
sacrificio,
et
vetustum
loquendi
usum
et
sacrificandi
ritum
praetexunt.
Utrumque
illis
concedo:
veteres
non
modo
sacrificii
voce
abusos
esse,
sed
etiam
caeremonia.
Verum,
si
reputemus,
quantum
a
veterum
corruptela
distet
quae
nunc
ab
ipsis
fucatur
impietas,
immensum
est
fere
intervallum.
Qualecunque
erat
quod
agebant
veteres,
sacrificii*)
memoriam
esse
interpretantur.
Isti
antiquarii
(ut
haberi
volunt)
memoria
non
contenti,
applicationem
inculcant,
ut
paulo
post
videbimus.
Etsi
autem
puri
ab
impia
superstitione,
quae
postea
invaluit,
fuerunt
veteres:
non
tamen
prorsus
excusandi
sunt:
quatenus
scilicet
ipsos
apparet
a
puro
et
genuino
Christi
instituto
deflexisse.
Nam
quum
in
hunc
finem
celebranda
sit
coena,
ut
sacrificio
Christi
communicemus
:
eo
non
contenti
oblationem
quoque
addiderunt.
Hoc
auctarium
vitiosum
fuisse
dico:
partim
quia
beneficium
Christi
morte
nobis
praestitum
obscurat,
partim
quia
alienum
est
a
sacrae
coenae
natura.
Officium
Christi
fuit,
se
Deo
offerre.
Iam
non
aliae
nobis
restant
partes,
quam
ut
vescamur.
Qui
in
sola
receptione
non
acquiescit,
sed
appetit
sacrificii
imaginem,
minus
quam
par
erat
tribuit
et
morti
qua
defunctus
est
Christus,
et
coenae
mysterio
quod
in
mortis
suae
memoriam
reliquit.
Nunc
ut
millies
clament
vel
papistae,
vel
alii
papistis
non
multum
dissimiles,
oblatum
olim
fuisse
panem,
veteres
ita
solitos
facere,
non
novam
esse
consuetudinem:
toties
excipere
nobis
licebit,
Christi
mandatum
inviolabilem
[pag.
159]
esse
regulam,
quae
nulla
hominum
consuetudine,
nulla
praescriptione
temporum,
nullis
novis
placitis
convelli
aut
refigi
debeat.
Respondi
quod
videbatur
de
patrum
autoritate.
Itaque,
quum
mediatores
concludunt,
ecclesiam
secundum
scripturae
sanctorumque
patrum
testimonia
duo
sacrificia
agnoscere:
in
altero
mentiuntur,
in
altero
errant,
plus
hominum
placitis
aut
opinioni,
quam
debeatur,
tribuendo.
Scripturam
enim,
quae
tota
ubique
illis
reclamat,
falso
praetexunt,
adeoque
turpiter
lacerant,
ut
ne
pueris
quidem,
qui
duntaxat
moniti
fuerint,
fucum
sint
facturi.
Certe
plus
quam
aperte
refutavi
eorum
nequitiam.
Quod
ad
veteres
spectat,
non
est
quod
in
eorum
gratiam
ab
aeterna
et
inflexibili2)
Dei
veritate
recedamus.
1)
du
sacrifice
fait
par
le
Filz
de
Dieu.
2)
laquelle
ne
se
peut
fleschir
ne
plier
a
l'appetit
des
hommes.
|