47:64
humanum
quod
amat
perire
nolit.
Atque
hic
ordo
diligenter
notandus
est.
Ubi
enim
de
salutis
nostrae
origine
agitur,
ut
ingenita
est
naturae
nostrae
impia
ambitio,
statim
obrepunt
diabolicae
imaginationes
de
propriis
meritis.
Deum
ergo
nobis
ideo
propitium
esse
fingimus,
quia
dignos
iudicaverit
quos
respiceret.
Atqui
scriptura
ubique
meram
et
simplicem
eius
misericordiam
extollit,
quae
merita
omnia
aboleat.
Neque
aliud
sibi
volunt
Christi
verba,
quum
in
Dei
amore
causam
statuit.
Nam
si
altius
conscendere
libeat,
spiritus
per
os
Pauli
ianuam
obserat,
amorem
hunc
docens
in
proposito
voluntatis
eius
fundatum
esse
(Ephes.
1,
5).
Et
certe
non
obscurum
est
ita
loquutum
esse
Christum,
ut
homines
a
respectu
sui
ad
solam
Dei
misericordiam
traduceret.
Nec
Deum,
quia
aliquid
in
nobis
tanto
beneficio
dignum
animadverterit,
ad
nos
liberandos
inductum
pronuntiat,
sed
liberationis
gloriam
in
solidum
assignat
eius
amori.
Idque
ex
contextu
melius
etiamnum
patet.
Datum
enim
esse
hominibus
filium
subiicit
ne
pereant.
Unde
sequitur,
donec
perditos
ope
sua
dignetur
Christus,
omnes
esse
aeterno
exitio
destinatos.
Hoc
etiam
Paulus
ex
temporis
circumstantia
demonstrat
(Rom.
5,
10):
quia
scilicet
dilecti
fuimus,
quum
adhuc
inimici
essemus
per
peccatum.
Sane
ubi
regnat
peccatum,
nihil
inveniemus
praeter
iram
Dei,
quae
mortem
secum
trahit.
Sola
igitur
misericordia
est,
quae
nos
Deo
reconciliat
ut
simul
restituat
in
vitam.
Videtur
tamen
hic
modus
loquendi
cum
multis
scripturae
testimoniis
pugnare,
quae
primum
divini
erga
nos
amoris
fundamentum
in
Christo
ponunt,
extra
ipsum
vero
ostendunt
Deo
nos
esse
exosos.
Sed
memoria
tenendum
est
quod
iam
prius
admonui,
arcanum
amorem
quo
nos
apud
se
complexus
est
coelestis
pater,
quia
ex
aeterno
eius
proposito
manat,
omnibus
aliis
causis
superiorem
esse:
gratiam
vero
quam
nobis
testatam
esse
vult,
et
qua
in
salutis
fiduciam
erigimur,
a
reconciliatione
per
Christum
parta
incipere.
Nam
quum
necesse
sit
illi
peccatum
esse
odio,
quomodo
nos
ab
ipso
amari
statuemus,
donec
expiata
sint
peccata,
quorum
respectu
merito
nobis
irascitur?
Ita
Christi
sanguinem
intercedere
oportet
ad
placandum
nobis
Deum,
priusquam
ullus
paternae
eius
benevolentiae
sensus
ad
nos
perveniat.
Caeterum,
ut
priore
loco
audimus,
Deum
quia
nos
diligebat,
filium
suum
in
mortem
pro
nobis
dedisse,
ita
mox
subiicitur,
Christum
unum
esse
in
quem
proprie
respicere
fides
debet.
Dedit
unigenitum,
ut
quisquis
in
eum
crediderit
non
pereat.
Hic,
inquam,
rectus
est
fidei
intuitus
Christum
sibi
proponere,
in
quo
Dei
pectus
in
amorem
effusum
cernat,
haec
firma
et
solida
fultura
in
mortem
Christi
tanquam
unicum
pignus
recumbere.
Unigeniti
nomen
ejicaxtxov
est
ad
commendandam
divini
in
nos
amoris
vehementiam.
Quia
|