40:64
negotium
habebit
cum
gente
perversa
et
immorigera
:
deinde
quod
trahitur
in
certamen
tam
odiosum
:
tertio
quod
iubetur
quodammodo
proiicere
sanctum
canibus,
et
margaritas
ante
porcos,
et
ita
prostituere
quodammodo
sermonem
Dei:
certe
potuit
centies
animum
despondere
quum
apud
se
haec
expenderet.
Atqui
consilium
Dei
tamen
fuit,
ipsum
invicta
constantia
armare,
ut
pergeret
in
cursu
suae
vocationis.
Tenendum
igitur
principium
est,
ubi
Deus
vuit
nos
ad
parendum
excitare,
non
semper
promittere
felicem
exitum
laboris:
sed
aliquando
eo
usque
probare
nostrum
obsequium,
ut
velit
nos
contentos
esse
suo
mandato,
etiam
si
labor
noster
sit
ridiculus
secundum
homines.
Interdum
quidem
indulget
nostrae
infirmitati:
et
quum
iubet
nos
aliquod
opus
suscipere,
simul
testatur
se
non
passurum
ut
labor
noster
pereat,
et
industria
prorsus
careat
fructu:
tunc
ergo
Deus
nobis
parcit.
Sed
sumit
aliquando
examen
de
suis
quod
dixi,
nempe
qualiscunque
futurus
sit
eventus,
ut
tamen
satis
illis
sit
paruisse
eius
mandato.
Et
ex
hoc
loco
facile
colligimus
sic
examinatum
fuisse
prophetam
nostrum.
Idem
etiam
legimus
de
Isaia.
Nam
ubi
mittitur
a
Deo,
non
tantum
audit
se
verba
facturum
apud
surdos,
sed
durius
est
longe
quod
Deus
proponit:
Eas,
inquit
(6,
9),
excaeca
cor
populi
huius,
aggrava
aures,
et
cor
obstina.
Non
tantum
ergo
videt
Isaias
se
fore
expositum
ludibrio,
quia
nihil
proficiet
suo
labore,
sed
videt
sermonem
suum
non
alio
spectare,
nisi
ad
excaecandos
Iudaeos:
nisi
denique
ut
bis
et
ter
pereant.
Atqui
satis
erat
unus
interitus.
Sed
quemadmodum
iam
dixi,
Deus
aliquando
servos
suos
ita
vult
acquiescere
suo
imperio,
ut
laborent
etiam
absque
ulla
spe
fructus.
Et
hoc
diligenter
notandum
est.
Quoties
enim
vocamur
a
Deo,
antequam
nos
accingamus
veniunt
in
mentem
istae
cogitationes,
Quis
tandem
erit
finis?
et
quid
consequar
meo
labore?
Ubi
autem
exitus
non
apparet
ex
voto
animi
nostri,
despondemus
animos.
Atqui
hoc
est
abrogare
Deo
partem
imperii
sui.
Quamvis
enim
labor
noster
sit
inutilis,
satis
est
gratum
esse
ipsi
Deo.
Ergo
discamus
relinquere
eventum
in
manu
Dei,
ubi
aliquid
nobis
iniungit.
Et
quamvis
totus
mundus
nos
derideat,
quamvis
etiam
desperatio
ipsa
nos
ignavos
reddat,
animos
tamen
colligamus,
et
enitamur
quidquid
sit:
quia
sufficere
nobis
debet,
obsequium
nostrum
gratum
esse
Deo.
Hac
ratione
dicit
Paulus
evangelium,
quamvis
sit
odor
mortis
in
mortem,
suaviter
tamen
olere
coram
Deo
(2.
Oor.
2,
15).
Quum
dicitur
evangelii
doctrinam
esse
mortiferam,
posset
statim
suggerere
nobis
sensus
noster
nihil
esse
melius,
quam
eam
relinquere.
Ergo
Paulus
occurrit,
et
dicit
non
debere
fieri
iudicium
de
evangelio
ab
ipso
successu.
Quamvis
ergo
non
tantum
surdi
maneant
homines,
sed
etiam
in
deterius
labantur,
imo
ruant
praecipiti
|