39:64  incredulos,  semper  erit  bonus  et  rectus  sermo  eius,  non  tamen  erit  suavis.  Ergo  hoc  refertur  ad  sensus  hominum  quum  dicitur,  suscitabo,  vel  stabiliam,  sermonem  meum  bonum.  Postea  adiungit,  quem  loquutus  sum:  qua  particula  confirmat  doctrinam  Ieremiae.  Ostendit  enim  se  esse  eius  autorem,  nec  Ieremiam  quidquam  protulisse  ex  suo  sensu,  sed  fideliter  testatum  esse  de  misericordia  sua,  et  liberatione  populi  sicuti  mandatum  acceperat.  Interea  monemur  non  temere  quidquam  sperandum  esse,  nisi  Deus  loquutus  sit.  Ergo  discamus  amplecti  eius  promissiones,  et  nemo  hoc  vel  illud  sibi  imaginetur:  sed  sciamus  tunc  demum  nobis  fore  propitium,  si  innitimur  eius  sermoni.  Loquitur  postea  de  regno  Israel,  et  de  regno  Iehudah,  ut  significet  se  fore  misericordem  erga  totum  populum,  quamvis  ad  tempus  separatae  fuissent  decem  tribus  a  tribu  Iehudah,  et  a  dimidia  tribu  Beniamin,  sicuti  alibi  dictum  fuit.  Sequitur,  15.  Diebus  illis,  et  tempore  illo  germinare  faciam  Davidi  germen  iustitiae  :  et  faciet  iudicium  et  iustitiam  in  terra.  Hic  ostendit  propheta,  quod  postea  scripsit  Paulus  (2.  Cor.  1,  20),  in  Christo  omnes  Dei  promissiones  esse  Etiam  et  Amen,  hoc  est,  non  aliter  stare,  nec  posse  ratas  esse,  quantum  ad  nos,  nisi  occurrat  Christus,  qui  ipsas  sanciat.  Efficacia  igitur  promissionum  Dei  in  solo  Christo  consistit.  Et  ideo  prophetae  dum  concionantur  de  gratia  Dei,  tandem  proponunt  Christum,  quia  sine  ipso  evanescerent  omnes  promissiones.  Deinde  sciendum  est,  Iudaeos  ita  fuisse  assuefactos,  ut  semper  confugerent  ad  foedus  Dei.  Nam  ex  generali  foedere  pendebant  omnes  speciales  promissiones.  Exempli  gratia  hactenus  Ieremias  saepe  vaticinatus  est  de  misericordia  Dei  postquam  sumpsisset  poenam  de  sceleribus  populi.  Iam  promissio  illa  erat  specialis.  Quomodo  igitur  statuere  poterant  Iudaei  et  Israelitae  se  redituros  in  patriam?  Illa  specialis  promissio  nullius  fuisset  momenti,  nisi  quatenus  appendix  erat  foederis,  quia  scilicet  Deus  populum  suum  adoptaverat.  Quum  ergo  scirent  Iudaei  se  electos  esse  in  populum  peculiarem,  et  Deum  sibi  esse  in  patrem,  hinc  fides  omnium  promissionum.  Iam  rursus  tenendum  est  foedus  illud  fuisse  fundatum  in  solo  Christo.  Neque  enim  tantum  pollicitus  fuerat  Deus  Abrahae  se  fore  eius  semini  in  patrem,  sed  addiderat  arram,  vel  pignus,  nempe  quod  venturus  esset  redemptor.  Tenemus  igitur  nunc  causam  cur  prophetae  ubi  volunt  erigere  animos  fidelium  ad  spem  salutis,  proponant  Christum,  quia  sine  foedere  generali  promissiones  nihil  haberent  certitudinis.  Deinde  quia  foedus  generale  non  potest  stare  nec  habere  firmitudinem  suam  nisi  in