9:637
637
AD
FRATRES
POLONOS.
638
Nec
vero
meas
coniecturas
in
medium
profero.
Scitur
apud
nos
in
qua
officina
fabricatus
fuerit
diabolicus
error,
quo
Poloniam
infecit
Blandrata.
Vere
unum
fuerunt
[pag.
12]
ipse,
et
Matthaeus
Gribaldus,
et
Valentinus
quidam
nomine
Gentilis.
Duos
non
puduit
palam
quod
dixi
profiteri,
plures
numero
esse
deos.
Verum
quibuscunque
se
tegant
fucis,
deprehensa
tenetur
eorum
impudentia,
quia
si
idem
Deus
est
filius
cum
patre,
sequitur
eum
semper
fuisse
Deum
Israelis,
a
quo
honoris
gradu
eum
palam
excludunt.
Porro
quod
in
symbolo
Niceno
Deus
ex
Deo
vocatur,
tametsi
dura
est
loquutio,
non
tamen
alio
tendit,
nisi
obstaculo
non
esse
discrimen
inter
personas,
quo
minus
una
sit
essentia.
Ideo
sic
resolvi
debet
oratio,
quamvis
ex
Deo
sit,
est
tamen
Deus,
et
quidem
verus
Deus.
Imo
verisimile
est,
quum
fraudem
metuerent
sancti
patres,
consulto
illud
additum
curasse
:
Deum
verum
de
Deo
vero.
Certe
hanc
fuisse
concilii
mentem
ex
symbolo
Athanasii
colligitur,
qui
illic
praefuit,
et
totam
actionem
moderatus
est.
Ac
valde
miror
eos
qui
symbolum
iactant,
fastidiose
respuere
certum
et
idoneum
eius
interpretem.
Quas
ex
aliis
vetustis
patribus
obtendunt
sententias
iam
non
excutio,
quia
[pag,
13]
id
mihi
praestitisse
videor
in
refutatione
Gentilis.
Nunc
venio
ad
secundum
huius
quaestionis
caput.
Christus
ubique
se
a
patre
discernit,
fateor:
nempe
quatenus
mediatoris
personam
sustinet.
Recte
enim
alicubi
admonui,
imo
saepius
inculcavi,
quae
de
se
Christus
praedicat
in
evangelio
Ioannis,
neque
in
humanam
neque
in
divinam
eius
naturam
seorsum
competere,
sed
ad
munus
a
patre
iniunctum
referri.
Itaque
ubi
se
unum
cum
patre
facit,
longe
aliud
consilium
eius
fuit,
quam
nos
ad
nudam
arcanae
suae
essentiae
speculationem
evehere:
quin
potius
a
fine
ratiocinatur,
nos
fore
unum
cum
patre,
quia
pater
in
ipso
residet.
Itaque
non
pigebit
referre
quod
pridem
scripsi
:
Ut
rite
comprehendas
quomodo
Christus
et
pater
unum
sint,
cave
ne
illum
exuas
mediatoris
persona,
sed
potius
considera
ut
est
ecclesiae
caput
et
membris
suis
coniunge:
ita
optime
stabit
contextus,
ne
irrita
sit
vel
inutilis
filii
cum
patre
unitas,
eius
virtutem
oportere
in
totum
piorum
corpus
diffundi.
Rursum
ubi
filius
patri
subiicitur
quasi
inferior,
curiosius
disputare
[pag.
14]
non
attinet,
quomodo
hoc
Deo
conveniat
in
carne
manifestato,
quia
sufficere
nobis
debet
admirabile
Dei
consilium,
quod
nomine
dispensationis
non
male
expressum
fuit.
Sententia
Christi,
pater
maior
me
est,
restricta
fuit
ad
humanam
eius
naturam:
ego
vero
non
dubito
ad
totum
complexum
|