8:637  637  MICHAELIS  SERVETI.  638  dit  etiam,  quum  iustificari  sit  fieri  ex  impio  iustum,  fieri  etiam  ex  iustis  iustiores.  Quia  nihil  adducit  quod  non  abunde  in  mea  Institutione  refutaverim,  supervacua  disputatione  lectores  non  morabor.  Tantum  monere  volui,  nihil  aliud  fuisse  homini  propositum,  nisi  ut  eversa  gratuitae  iustitiae  fiducia,  miseras  animas  in  perpetuam  inquietudinem  coniiceret.  Quas  autem  in  nos  calumnias  eructat  Servetus,  non  minus  secure  negligo,  quam  si  ignavus  quispiam  canis  ex  suo  sterquilinio  [pag.  252]  procul  latraret.  In  Apologia  ad  Melancthonem  nos  omnia  bona  opera  damnare  blatterat:  Epist.  13  me  fingere  iustitiae  imputationem,  quae  in  homine  nihil  mutet,  ut  nihil  ab  iniusto  differat  iustus.  Quasi  vero  futilibus  probris  doctrinam  nostram  tot  libris  luculente  testatam  delere  posset.  Hoc  dico,  si  quis  eius  rixas1)  ad  scripta  nostra  conferat,  phreneticum  statim  videbit  sine  gladio  et  armis  tumultuari,  ut  cum  umbra  sua  depugnet.  Praesertim  impudentiae  eius  cumulus  Epistola  penultima  se  proferet,  ubi  me  concludere  ait,  nullum  in  regno  coelorum  fore  gloriae  discrimen  vel  operum,  vel  fidei.  Quid  ego  crimen  hoc  a  me  diluere  laborem,  cuius  in  contrariam  partem  exstant  et  leguntur  tam  praeclara  testimonia?  Valeant  ergo  eiusmodi  nugae,  quae  in  aerem  potius  quam  in  nos  iactatae  sponte  evanescunt.  Haec  forte  ratio  est  cur  sibi  licere  optaverit,  integrum  errorum  meorum  catalogum  conficere:  quasi  scilicet  belle  ei  cessisset  sua  protervia,  quum  ex  suis  latebris  adhuc  liber  impune  debacchatus  est.  Non  meos  unius,  sed  publicos,  ut  dicit,  ecclesiarum  nostrarum  errores  Melancthoni  exprobrat.  Quinam  autem  illi  sunt?  Unius  Dei  dissectio:  verae  fidei  Christi  abnegatio:  bonorum  operum  destructio:  legis  cum  evangelio,  et  Iudaei  cum  Christiano  confusio.  Secari  a  nobis  Deum  fingit,  quia  simplex  eius  essentia  tribus  personis  distinguitur,  quum  ipse  in  tres  essentias  Deum  dilaniet.  In  reliquis  quam  improbe  et  sine  colore  maledicat,  ex  libris  nostris  perspicuum  est.  Postea  idem  ter  aut  quater  repetendo  quasi  in  circulum  revolvitur.  Inter  alia  id  notatu  dignum,  quod  dicit,  nos  in  precibus  Deum  temere  [pag.  253]  in  ius  vocare  ut  promissa  servet,  ac  si  ex  debito  nobis  esset  obligatus,  ac  non  plura  nobis  quam  Iudaeis  praestiterit,  pagina  673.  Nihil  tamen  pressius  urget,  quam  phantasticam  suam  resurrectionem,  de  qua  paulo  post  videbimus,  et  allegoricas  suas  speculationes,  quae  scripturas  thalmudico  artificio2)  transformant.  Postea  de  tritis  et  nugacibus  articulis  pueriliter  balbutiens,  tanquam  e  suggestu  Melancthonem  tam  superciliose  docet,  ut  dicas  puerum  esse  sub  eius  ferula.  1)  les  riottes.  2)  Add.  et  a  la  facon  des  Cabalistes.