7:637
637
REFORMANDAE
RATIO.
638
ministros?
Sed
enim,
inquiunt,
id
accidere
nunquam
patietur
ecclesiae
perpetuitas.
Ego
sane
concedo,
fieri
nunquam
posse,
ut
ecclesia
intercidat.
At
quum
ad
pastores
referunt,
quod
de
perpetua
ecclesiae
duratione
promittitur,
in
eo
vehementer
errant.
Neque
enim
si
desint
pastores,
ideo
protinus
desinit
ecclesia.
Tunc
quidem,
fateor,
vere
et
stat
et
floret,
quum
in
unum
ovile
[pag.
146]
colliguntur
oves:
quod
nisi
pastorum
opera
fieri
nequit.
Sed
experientia
docet,
interdum
dissipatas
etiam
oves
servari
arcana
Dei
virtute.
Latet,
inquam,
interdum
ecclesia,
fugitque
hominum
oculos,
ut
frustra
externum
in
ea
regimen
aut
principatus
quispiam
requiratur.
Itaque
abrupta
episcoporum
successione,
stat
nihilominus
ecclesiae
perpetuitas.
Si
nondum
intelligunt,
de
nihilo
se
protervire,
quaero
ubinam
legerint,
oportere
ad
finem
usque
mundi,
continua
serie,
alios
succedere
aliis
episcopos?
At
nos
legimus,
quum
olim,
sacerdotum
partim
inscitia
et
ignavia,
partim
perfidia
et
scelere,
vitiatus
esset
Dei
cultus,
inculta
iaceret
sacrorum
administratio,
perversa
esset
pia
doctrina,
ecclesia
prope
concidisset,
extraordinario
Dei
afflatu
suscitatos
fuisse
prophetas
qui
res
perditas
restituerent.
Quid
obstabit,
quominus
idem
nunc
quoque
praestet?
Et
sane,
ita
necesse
fuit.
Nec
vero
minus
ad
nos,
quam
ad
veterem
populum,
quod
habetur
apud
Ezechielem
et
Ieremiam,
pertinet
:
Deum,
ut
improborum
pastorum
nequitiam
ulciscatur,
illis
depulsis,
probos
daturum
ac
fideles,
qui
secundum
eius
voluntatem
pascant
(Ezech.
34,
2;
Ier.
3,
15
et
33,
12).
Tametsi
enim
tales
quotidie
dat
per
hominum
vocationem,
singulare
tamen
est
donandi
genus,
quum
cessante
hominum
opera
solus
ipse
constituit,
quos
et
necessarios
esse
et
hominum
iudicio
praeteriri
videt.
Iam
si
quod
in
nos
vibrant
telum,
quispiam
in
ipsos
retorqueat,
quo
se
clypeo
defendent?
Suggestus
fere
omnes
apud
ipsos
occupant
monachi,
vel
conductitii
alii
rabulae,
qui
declamitare,
rixando
in
suis
sorbonis,
didicerunt.
Quae
est
omnium
istorum
vocatio?
Certe
non
aliam
proferent,
[pag.
147]
nisi
quod
quum
muti
essent
episcopi,
cum
toto
sacerdotum
suorum
grege,
alienos
in
locum
suum
subrogarunt.
Sed
quum
nova
sit
ista
substitutio,
saltem
plus
octingentis
demum
annis
post
aetatem
apostolorum
nata
:
desinant
horum
nomine
*)
tam
impudenter
abuti.
Qui
nobis
hoc
tempore
facem
praetulerunt,
ut
a
diuturno
errore
in
viam
rediremus,
sanctos
Dei
prophetas
fuisse,
testatur
praeclarum,
quod
ediderunt,
et
vere
divinum
ministerii
sui
specimen.
Ad
hoc
beneficium
ecclesiae
praestandum
nunquam
vocati
fuissent
a
lupis
qui
vorandi
perdendique
rabie
ardebant.
Ergo
ad
sanandum
malum
1)
de
la
succession
apostolique.
|