9:635
635
BREVIS
ADMONITIO
636
disti
in
altum
(Psal.
68,
19).
Paulus
docet
id
in
Christo
impletum
fuisse
(Ephes.
4,
8).
Ad
haec,
si
quid
Dei
[pag.
7]
proprium
est,
singularibus
elogiis
insignitur
in
his
verbis:
Tu
initio
Iehova
fundasti
coelum
et
terram
(Psal.
102,
26).
Item:
Adorate
eum
omnes
angeli
(Psal.
97,
7).
Atqui
apostolus
Christo
vendicat
(Hebr.
1,
10):
sequitur
ergo
illic
sub
Dei
nomine
totam
divinam
essentiam
designari,
quae
Christo
et
spiritui
communis
est
cum
patre.
Ac
proinde
quoties
suas
distinctiones
mihi
obtrudet
tabulae
fictor,
in
promptu
erit
regerere,
ubi
confertur
Christus
cum
patre,
merito
distingui
personas*,
ubi
autem
simpliciter
nominatur
Deus,
minime
filium
excludi.
Et
certe
si
soli
patri
convenit,
esse
vitam,
falsum
erit
illud
Ioannis
(1.
Ioh.
5,
20):
Hic
est
verus
Deus
et
vita
aeterna.
Quaero
enim
an
alium
verum
Deum
inducat,
quam
qui
apud
Mosen
et
prophetas
celebratur?
Adde
etiam,
quamvis
Malachias
peculiariter
de
Christo
loquatur,
ei
tamen
ascribere
quod
transferri
fas
non
est
a
vero
et
unico
Deo
Israelis.
Nam
cui
dicatum
fuit
templum
in
monte
Sion?
cui
oblata
fuerunt
sacrificia?
Certe
praeter
verum
Deum
illic
numen
colere,
sacrilega
fuisset
profanatio,
[pag.
8]
Malachias
autem
de
Christo
loquens:
Veniet,
inquit
(Malach.
3,
1),
ad
templum
suum
dominator
quem
vos
quaeritis.
Nempe
quia
Iehovah
nominatur
apud
Ieremiam
(23,
6),
colendus
semper
simul
cum
patre
fuit.
Nam
quid
valeat
nomen
Iehovae
diligenter
piaque
attentione
expendere
convenit
in
hac
causa.
Hoc
elogio
Deus
Israelis
non
tantum
se
ab
omnibus
creaturis
separat,
sed
ostendit
non
alibi
quam
in
se
uno
quaerendam
esse
essentiam.
Hoc
nomen
dum
prophetae
cum
Christo
communicant,
satis
clare
demonstrant
eum
esse
qui
apud
Mosen
sic
loquutus
est.
Alioqui
non
modo
Stephanus,
ubi
Christum
precatus
est
(Act.
1,
59),
violasset
legitimam
precandi
formam,
sed
tota
quoque
ecclesia
eiusdem
impietatis
rea
foret.
Deus
Israelis,
quem
tabulae
fictor
vult
esse
solum
patrem,
sacrificiis
omnibus
praefert
invocationem
sui
nominis,
atque
hunc
sibi
honorem
vendicat
tanquam
praecipuum
sacrificium
(Psal.
50,
14).
Quid
autem
Stephanus?
precationem
suam
ad
Christum
dirigit.
Ananias
autem
apud
Lucam
dicit
pios
omnes
invocasse
Christi
[pag.
9]
nomen
(Act.
9,
14).
Quomodo
haec
inter
se
convenient,
Christum
rite
invocari,
et
tamen
non
esse
illum
Deum,
qui
per
Davidem
illud
sacrificium
laudis
exigit?
Eversum
est
igitur
figmentum
illud,
ubique
scripturam
distincte
de
patre
et
filio
loqui,
quum
saepe
unicam
utriusque
deitatem
commemoret
sub
uno
Iehovae
nomine.
Ubi
autem
filius
patri
adiungitur,
mirum
non
est
suam
cuique
personam
attribui.
Quanquam
dum
multam
congeriem
affectat
tabularius,
locos
nonnullos
male
detorquet.
Scio
veteres
|