8:635
635
HEFTTTATIO
ERRORUM
636
generis
subinde
in
prophetis
testimonia
occurrant,
unde
perspicitur
nihil
sibi
aliud
reliquum
fecisse
sanctos,
nisi
ut
in
se
ipsis
desperati
ad
Dei
misericordiam
confugerent,
abunde
in
mea
Institutione
docui.
Nec
longa
recitatione
nunc
opus
est,
quando
uno
Pauli
dicto
tota
lis
dirimitur.
Quum
iustitiam
hominum
in
gratuita
peccatorum
remissione
consistere
docet,
non
a
Petro,
nec
Iohanne,
nec
suis
collegis
probationem
petit,
sed
a
Davide:
quia
beatos
pronuncians
quibus
remissae
sunt
iniquitates
(Psalm.
32,
1),
iustitiam
absque
operibus
definiat.
Abraham
porro
fidelium
pater
quomodo
iustificatus
est?
Ex
operibus,
inquit
Servetus.
Perverse
enim
sophistarum
more
Iacobi
locum
(2,
21)
exponit.
Ut
tamen
Paulo
contra
docenti
aliquid
[pag.
249J
concedat,
dicit,
prius
suum
credere
Abrahae
reputatum
fuisse
ad
iustitiam:
sicut
si
princeps
apud
se
animum
sui
militis
cogitans,
ex
gratia
et
privilegio
reputet
ei
conatum
bonum
pro
re
confecta.
Secundum
naturam
rei
hoc
non
debebatur
fidei
Abrahae,
nec
nostrae,
sed
ex
gratia
id
ibi
factum
est.
Figura
fuit
rei
futurae,
ut
Christi
in
nos
gratiam
magnam
intelligamus.
Atqui
si
hoc
recipitur,
fide
oblatam
sibi
iustitiam
minime
amplexus
fuit
sanctus
vir,
sed
ideo
praeter
meritum
habitus
iustus,
quia
ad
promerendam
iustitiae
laudem
probe
iam
affectus
foret.
Caeterum
quo
sensu
pagina
304,
propter
unum
fidei
actum
Abraham
iustum
fuisse
dicat,
anxie
non
inquiro,
nisi
quod
inde
colligere
promptum
est,
non
secus
de
fidei
iustitia
imaginari
Servetum,
quam
si
Deus
praemium
illud
operibus
nostris
rependeret.l)
Quid
enim
aliud
est
iustificari
propter
fidei
actum?
Adde
quod
pestilentius
venenum
illic
latet:
quia
Abrahae
iustitiam
nostrae
umbram
duntaxat
fuisse
subindicat:
quia
fidei
tempus
a
Christi
demum
adventu
inceperit.
Tandem
ubi
Servetus
de
patrum
iustitia
multum
garrivit,
se
ipsum
multis
absurdis
expedire
volens
magis
involvit
atque
intricat.
Nam
pagina
334
sic
loquitur:
Quia
carnalis
erat
illa
iustitia
et
insufficiens,
non
veritas,
sed
umbra:
deinde,
quia
non
erat
constans,
eo
quod
nemo
integre
operatus
est
quod
debeat:
tertio,
quia
peccati
cognitio,
quae
per
legem
erat,
delictum
faciebat
maius,
concluditur
verum
esse
illud
Pauli,
carnalem
hominem
non
potuisse
iustificari
coram
Deo.
Non
nihil
quidem
dicere
videtur:
si
quis
tamen
penitius
excutiat
eius
sensum,
hoc
tantum
agit,
quod
extenuat
carnis
[pag.
250]
iustitiam,
ne
salutis
aeternae
meritoria
esse
credatur.
Caeterum,
qua
audacia
carnalem
hominem
loco
carnis
supposuit?2)
Quasi
vero
qui
spiritu
1)
comme
si
Dieu
ne
faisoit
que
nous
avancer
le
payement
de
noz
oeuvres
devant
qu'il
soit
deu:
mesmes
que
desia
telle
iustice
ebt
un
salaire
present.
2)
Add.
S.
Paul
parle
simplement
de
tous
hommes:
ce
|