6:635  DE  VITANDIS  SUPERSTITIONIBUS.  ALTERA  CALVINI  EPISTOLA,  AD  AMICUM  N.  Quum  mihi  ignotus  sit  is,  cuius  scriptum  ad  me  misisti,  et  aliis  potius  de  me  quam  mihi  scribat,  inepte,  meo  iudicio,  sim  facturus,  si  illi  non  rogatus  respondeam.  Quod  tamen  postulas,  facere  non  recuso:  ut  diluendis  eius  argumentis  aliquid  operae  insumam.  Idque  ea  simplicitate  facturum  me  spero,  ut  bonus  vir  non  amplius  mihi  rhetoricam  obiiciat.  Quanquam  nescio  quid  illi  in  mentem  venerit,  ut  hanc  mihi  notam  aspergeret.  Ego  certe  non  videor  causam  illi  dedisse:  neque  enim  ita  male  profeci  in  Christi  schola,  [pag.  125]  ut  de  tantis  rebus,  ostentandi  ingenii  causa,  declamitem.  Atque  utinam  ad  legendum  ipse  eam  religionem  afferat,  quam  me  scribendo  adhibuisse,  mihi  probe  coram  Deo  sum  conscius.  Possem  aliquanto  durius  expostulare,  sed  abstineo.  Tantum  velim  sibi  persuadeat,  pluris  mihi  esse  animas  sacrosancto  Christi  sanguine  redemptas,  quam  ut  stylum  quasi  per  iocum  exerceam,  ubi  de  eorum  vel  salute,  vel  exitio  tractatur.  Si  verum  est  quod  de  eo  praedicas,  tandem  inter  nos  bene  conveniet,  nam  ubi  regnat  timor  Dei,  omnium  disputationum  recta  erit  conclusio.  Porro  status  quaestionis  est,  an  missis  interesse,  idololatriae  sit  professio.  Ego  affirmo:  ille  negat;  sed  rem  facit  mediam.  Neque  vero  ego  solus  sum  in  hac  sententia:  sed  alii  quoque  tres,  quos  aliter  sentire  putat,  mihi  subscribunt.  Ne  tamen  videar  hominum  autoritatibus  velle  eum  gravare,  illis  omissis,  quaeramus  de  re  ipsa.  Quod  se  et  quosdam  suos  familiares  abstinere  a  multis  pollutionibus  testatur,  huc  spectat,  ut  appareat,  non  omnia  eos  sibi  permittere,  neque  usque  adeo  sibi  blandiri,  ut  laxis  habenis  ad  omnia  inquinamenta  se  prostituant.  Fateor  igitur  et  libenter  agnosco,  eos  tanto  levius  peccare.  Interea  miror,  qui  excusare  audeat,  [pag.  126]  quod  vulgari  more  propinquorum  exsequias  frequentant,  ubi  sacrificium  pro  expiandis  mortuorum  peccatis  offertur.  Si  haec  non  est  manifesta  coenae  dominicae  profanatio,  concedo  me  prorsus  nihil  intelligere.  Eo  quum  accedunt,  an  non  digitum  palam  tollunt,  ad  declarandum  consensum?  Atqui,  timent  ne  inhumani  videantur.  Nimis  iniqua  merces,  si  humanitatem  impietate  in  Deum  non  dubia  redimant.  Negant  se  accessuros,  si  putarent  tantum  subesse  mali.  Sed  velim  mihi  respondeant,  aut  saltem  hic  qui  loquitur  patronus,  omnium  nomine:  quorsum  illae  exsequiae,  quibus  intersunt,  nisi  ad  mortuum  e  purgatorio  redimendum?  Quum  vero  accedunt  ipsi,  an  non  communibus  omnium  suffragiis  sua  quoque  adiungere  se  velle,  testantur?  Reputent  paulisper  mecum,  quales  illic  preces  concipiantur,  quales  ritus  usurpentur,  qualis  sit  tota  actio,  quo  consilio  in  medium  aliorum