8:632  qui  ad  poenitentiam  ipsos  adduceret,  concedat  simul  necesse  est  fuisse  gratiae  Dei  praeconem.  Haec  enim  legitima  est  docendae  poenitentiae  ratio,  quod  Deus  nolit  mortem  peccatoris,  ideoque  benigne  et  comiter  perditos  omnes  ad  se  invitet,  ut  conversi  vivant.  Tenendum  enim  memoria  est  illud  Psalmi  130  (v.  4):  Apud  te  est  propitiatio,  *)  ut  timearis.  Quo  significat  David,  fieri  nunquam  posse  ut  animum  adiiciant  homines  ad  cultum  Dei,  seque  m  eius  obsequium  addicant,  donec  misericordem  sibi  fore  concipiant  ac  propitium.  Cornelium  et  alterum  Centurionem  nobis  obiicit  Servetus,  quorum  alter  a  iustitia  et  bonis  operibus  laudatur,  alterius  fidem  ita  celebrat  Christus,  ut  neget  se  tantam  vidisse  in  Israel.  Sed  non  cogitat  hominem  gentilem,  quum  diu  in  Iudaea  versatus  foret,  pietatis  rudimentis  fuisse  imbutum,  ut  Christum  ex  Dei  promissionibus  mediatorem  apprehenderet.  Cornelii  vero  exauditas  fuisse  preces  Lucas  testatur.  Precari  autem  qui  potuit,  nisi  fide  directrice?  non  illa  quam  somniat  Servetus,  sed  quae  ex  Dei  promissionibus  nascitur:  quemadmodum  loquitur  per  prophetas:  Dicam  illis,  vos  populus  meus,  et  ipsi  vicissim  dicent  mihi:  Tu  Deus  noster.  Videmus  ergo  ut  invocationem  ordine  praecedat  promissio,  ac  Dominus  gratuito  suo  favore  nos  praeveniens,  os  nobis  ad  orandum  aperiat,  sicut  dicitur  Psalmo  quinto  (v.  8)  :  Multitudine  misericordiae  Dei  fretus  ingrediar  eius  templum.  Servetus  vero  non  modo  calcata  promissione  superbe  irrumpit,  sed  nobis  etiam  oblatrat,  quod  Deo  proferamus  in  medium  suas  promissiones,  ut  se  erga  nos  veracem  [pag.  245]  praestet.2)  Non  pudet  vos,  inquit,  Deum  vobis  facere  debitorem?  Nos  vero  quam  Deus  promittit  fiduciam,  nobis  intrepide  sumimus.  Nec  dubitamus  familiariter  ex  verbi  sui  praescripto  agere.  Sancta  est  illa  praesumptio,  quae  ita  exsurgit,  ut  praeeuntem  sequatur  Deum.  Nec  etiam  Paulus  alium  rite  precandi  modum  vel  scivit  ipse,  vel  aliis  tradidit.  Nam  ad  Ephesios  tertio  capite  (v.  12),  quum  dicit  nos  habere  audaciam  in  Christo  et  accessum  cum  fiducia  per  fidem  eius,  satis  declarat  nullos  rite  ad  Deum  accedere,  nisi  qui  testimonio  gratiae  eius  instructi  se  exauditum  iri  confidunt.  Similis  est  alterius  loci  spurcitia,  pagina  332:  Qui  exercet  misericordiam  in  proximum,  etiam  Samaritanus,  ille  iustus  est.  Adversarii  quidam  hodie  nolunt  concedere  Samaritanum  illum  esse  ob  misericordiam  iustificatum,  sed  suis  promissionibus  aliter  ludunt,  quas  ubique  requirunt.  Non  solum  Samaritanus  ille  convincit  eos,  sed  et  publicanus,  qui  nec  promissiones  nec  Christum  sciens,  quum  oraret  1)  douceur  et  bonte  a  pardonner  les  peches.  2)  afin  qu'il  nous  en  face  sentir  la  vertu  et  l'effect.