49:63
63
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
64
valet
praepositio
causalis,
ac
si
dixisset,
remissionis
ergo,
vel
in
hunc
finem
ut
peccata
deleret.
Atque
haec
definitio
vel
exegesis
rursus
confirmat
quod
iam
aliquoties
monui,
non
iustificari
homines
quia
re
ipsa
tales
sint,
sed
imputatione
Duntaxat
enim
aliis
atque
aliis
verbis
utitur,
quo
evidentius
exprimat,
nihil
in
hac
iustitia
nostri
esse
meriti.
Nam
si
remissione
peccatorum
eam
consequimur,
colligimus
extra
nos
esse.
Deinde
si
ipsa1)
remissio
merae
Dei
liberalitatis
est,
cadit
omne2)
meritum.
Quaeritur*)
tamen
cur
veniam
ad
praecedentia
delicta
restringat.
Quamquam
varie
exponitur
hic
locus:
mihi
probabile
est,
Paulum
ad
legales
expiationes
respexisse:
quae
testimonia
quidem
erant
futurae
satisfactionis,
Deum
vero
placare
minime
poterant.
Similis
locus
est
ad
Heb.
9,
15,
quod
per
Christum
allata
sit
peccatorum
redemptio,
quae
sub
priori
testamento
manebant.
Neque
tamen
intelligas,
non
nisi
superioris
temporis
delicta
Christi
morte
expiata
esse:
quod
delirium
quidam
fanatici
ex
loco
hoc
inscite
detorto
hauserunt
Tantum
enim
docet
Paulus,
usque
ad
Christi
mortem
nullum
placandi
Dei
fuisse
pretium:
nec
vero
id
praestitum
vel
impletum
fuisse
legalibus
figuris:
quare
veritas
usque
ad
tempus
plenitudinis
suspensa
fuit.
Porro
eadem
est
eorum
ratio,
quae
nos
quotidie
reatu
obstringunt:
nam
unica
est
pro
omnibus
placatio.
Quidam,
ut
absurdum
illud
effugerent,
dixerunt
remitti
superiora
delicta,
ne
peccandi
in
posterum
licentia
dari
videatur.
Et
verum
est,
non
offerri
veniam
nisi
admissis
delictis:
non
quod
excidat
vel
pereat
redemptionis
fructus,
si
postea
labimur,
ut
Novatus
cum
sua
secta
somniavit:
sed
quia
haec
est
evangelii
dispensatio,
ut
iudicium
iramque
Dei
peccaturo
proponat,
misericordiam
peccatori4).
Caeterum
ille,
quem
attuli,
genuinus
est
sensus.
Quod
addit,
hanc
remissionem
fuisse
in
tolerantia,
simpliciter
accipiunt5)
pro
mansuetudine,
quae
scilicet
continuerit
Dei
iudicium,
nec
inflammari
in
nostrum
exitium
permiserit,
donec
tandem
in
gratiam
nos
reciperet.
Sed
tacita
potius
anticipatio
esse
videtur:
ne
quis
enim
obiiceret,
sero
demum
apparuisse
hanc
gratiam,
Paulus
tolerantiae
specimen
esse
docet,
26.
Ad
demonstrationem.
Non
caret
emphasi
huius
membri
repetitio,
quam
data
opera
Paulus
affectavit,
quia
valde
necessaria
erat:
quando
nihil
1)
autem
2)
humanum
3)
Quod
vero
remissionem
destinat
illis
solis
delictis
quae
prius
exstiterunt,
id
nihil
suffragatur
Novatianorum
errori,
qui
spem
veniae
Christianis
sustulit,
si
post
acceptam
in
baptismo
purgationem
iterum
laberentur.
4)
Designavit
apostolus
in
praeteritum
semper
respicere
quam
Dominus
peccatoribus
yeniam
largitur,
ne
videatur
ideo
nos
sibi
reconciliare
in
Christi
sanguine
ut
postea
licenter
peccemus.
Nos
enim
reconciliat
quia
iam
sumus
peccatores,
nostra
pravitate
a
se
divisi.
5)
id
est
|