39:63
63
PRAELECTIONES
64
fixerat
autem
70
annos
ut
ante
vidimus.
Perinde
est
igitur
ac
si
diceret
non
posse
apprehendi
gratiam,
de
qua
vaticinatur,
nisi
fideles
ipsi
teneant
mentes
suas
suspensas
:
et
patienter
exspectent
donec
tempus
promissae
salutis
advenerit.
Veniunt
ergo
dies
et
suscitabo,
alii
vertunt,
stabiliam:
et
utraque
etiam
expositio
convenit,
Dip
enim
significat
surgere:
sed
hic
in
activa
significatione
vel
transitive
accipitur
pro
faciam
surgere.
Aliquando
tamen
tantundem
valet
ac
stabilire:
aliquando
excitare
nempe
ut
appareat
quod
prius
crat
occultum.
Haec
autem
loquutio
apte
convenit
promissionibus
Dei,
quia
videntur
iacere
absque
effectu
:
aut
videntur
dissipari
aut
evanescere.
Stabilitas
ergo
promissionum
tantundem
valet
atque
conspectus,
ubi
ipsas
Deus
erigit,
quum
ante
occultae
fuerint,
ac
latuerint
fideles.
Satis
est
tenere
prophetae
mentem,
quod
scilicet
Deus
efficiet
ut
tandem
appareat
vis
et
effectus
sermonis
sui.
Sed
ex
hac
loquendi
forma
colligitur
doctrina
utilis:
quia
hinc
monemur
promissiones
Dei
non
ita
semper
vigere,
ut
earum
effectus
vel
complementum
nobis
pateat,
quin
potius
videri
posse
mortuas
et
inanes.
Quum
ita
sit,
discamus
fidem
nostram
et
patientiam
ita
exercere,
ut
non
trepident
nobis
animi,
quamvis
Dei
promissiones
non
proferant
singulis
momentis
virtutem
suam,
neque
habeant
suum
complementum.
Denique
haec
vera
est
praxis
sententiae
propheticae,
nos
nunquam
apprehendere
et
amplecti
serio
affectu
Dei
promissiones,
nisi
respicimus
ad
dies
venturos,
hoc
est,
nisi
patienter
exspectamus
tempus
a
Deo
praefixum:
deinde
nisi
fides
nostra
innititur
promissionibus:
quum
videntur
ipsae
iacere,
non
deprehenditur
firma,
neque
habere
ullas
radices
vel
fundamentum.
Sicuti
enim
radix
quae
arborem
sustinet,
non
conspicitur,
sed
latet
sub
terra,
sicuti
etiam
fundamentum
quo
fulcitur
domus
nullum
ante
oculos
versatur,
ita
fidem
nostram
sic
fundatam
esse
oportet,
et
radices
altas
agere
in
Dei
promissionibus,
ut
ipsa
firmitudo
non
sit
in
aere,
neque
habeat
conspicuam
superficiem,
sed
lateat.
Haec
igitur
summa
est,
et
hic
etiam
verus
usus
praesentis
doctrinae.
Vocat
autem
Deus
sermonem
suum
bonum,
quia
pollicitus
fuerat
se
fore
liberatorem
populi.
Sermo
Dei
etiamsi
omnes
mortes
denuntiet,
et
nihil
contineat
praeter
meros
terrores,
semper
bonus
est,
si
bonitas
accipitur
pro
rectitudine:
et
ideo
apud
Ezechielem
(18,
25)
obiurgat
Deus
Iudaeos
quibus
sermo
acerbus
erat:
et
dicit,
An
obliquae
et
spinosae
sunt
viae
Domini?
Vos,
inquit,
estis
perversi,
et
non
sermo
meus.
Sed
hic
bonitas
sermonis
accipitur
pro
salute
populi,
quia
ubi
Deus
incutit
terrorem
legis
suae
contemptoribus,
sermo
vocatur
malus
ab
effectu.
Interea,
quemadmodum
iam
dixi,
sive
Deus
offerat
nobis
favorem
suum
et
misericordiam,
sive
denuntiet
vindictam
adversus
|