8:629
629
MICHAELIS
SERVETI.
630
Satis
est
illi,
Deum
loquutum
esse,
quamvis
nihil
promittat.
Non
iam
dico
nullo
unquam
fidei
gustu
fuisse
imbutum
qui
sic
loquitur,
sed
bruto
contemptu
de
mysteriis
Dei
fabulatum
esse.
Quaeritur
quisnam
ad
Deum
nobis
accessus
pateat.
Si
expendimus
quid
in
nobis
sit,
necesse
est
ut
mortiferum
horrorem
nobis
incutiat
eius
maiestas.
Fugiet
ergo
Dei
praesentiam
totum
humanum
genus,
donec
cum
gratiae
suae
testimonio
nobis
affulgeat.
Quis
enim
Deum
sibi
propitium
fore
confidat,
nisi
ex
eius
ore
de
paterna
eius
benevolentia
certior
fuerit
factus?
Digni
sumus
omnes
quos
male
perdat.
Ipse
vero
se
nobis
hostem
esse
denuncians,
maledictioni
nos
subiiciens
citansque
ad
tribunal
suum
aeternae
mortis
reos,
annon
horribili
modo
in
nos
fulminat?
Servetus
audacter
exsurgit,1)
nihil
metuens,
quamvis
nulla
eum
promissione
gratiae
Dominus
sublevet.
Quis
non
fidem
hanc,
cuius
inani
iactantia
superbit,
cyclopicam
ferociam
esse
videt?
Ridet
etiam
pueriles
nostros
terrores,
ut
ipse
quidem
iudicat:
quia
nullum
nisi
in
gratuitis
Dei
promissionibus
[pag.
240]
asylum
reperiamus.
Annon
trepidaret
ipse
nobiscum,
si
quando
in
mentem
illi
venisset
Deum
fore
mundi
iudicem?
Quum
ad
Deum
accedimus,
inquit
apostolus,
credere
oportet
quod
remunerator
sit
quaerentibus
se
(Hebr.
11,
6).
Nunc
quum
nemo
illi
consiliarius
fuerit,
unde
ista
persuasio,
nisi
ex
eius
promissione?
Atque
huius
rei
sua
cuique
experientia
fidelis
magistra
erit.
Caeterum,
ut
scripturis
definiatur
haec
quaestio,
tenendum
est,
ex
foedere
Domini
tanquam
ex
fonte
oriri
fidem.
In
foedere
porro
semper
gratiae
promissio
inclusa
est.
Quare
ex
primis
theologiae
rudimentis
est
mutua
inter
fidem
et
promissionem
relatio.
Ne
longius
vagemur,
tenendum
est
nobis
exemplum
Abrahae,
quando
non
frustra
pater
fidelium
vocatus
est
Abraham.
Servetus
ideo
iustificatum
negat,
quod
ullam
Dei
promissionem
amplexus
sit.
Quid
autem
Moses?
Deum
Abrahae
benedictionem
pollicitum
esse
refert:
imo
tunc
decima
vice
aut
circiter
loquutum
esse,
ut
quod
prius
de
paterno
suo
favore
testatus
erat,
melius
in
eius
animo
sanciret.
Accedat
etiam
Paulus
clarior
interpres,
ac
locupletior.
Hic
certe
fidem
Abrahae
a
promissione
non
separat,
cuius
verba
sunt,
4.
ad
Romanos
capite
(v.
20,
21):
Ad
promissionem
Dei
non
haesitavit
diffidentia:
sed
roboratus
est
fide,
certo
persuasus,
quod
qui
promiserat,
potens
esset
etiam
praestare.
Videmus
ut
Paulus
fidem
Abrahae
minime
suspendat
vel
a
muta
aliqua
visione,
vel
generali
voce
Dei:
sed
eam
in
promissione
stabiliat.
Sic
et
3.
ad
Galatas
cap.
(v.
6
seqq.)
fidem
Abrahae
commendans,
ter
nos
ad
pro-
1)
se
presente
le
museau
leve.
|