[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


8:629  629  MICHAELIS  SERVETI.  630  Satis  est  illi,  Deum  loquutum  esse,  quamvis  nihil  promittat.  Non  iam  dico  nullo  unquam  fidei  gustu  fuisse  imbutum  qui  sic  loquitur,  sed  bruto  contemptu  de  mysteriis  Dei  fabulatum  esse.  Quaeritur  quisnam  ad  Deum  nobis  accessus  pateat.  Si  expendimus  quid  in  nobis  sit,  necesse  est  ut  mortiferum  horrorem  nobis  incutiat  eius  maiestas.  Fugiet  ergo  Dei  praesentiam  totum  humanum  genus,  donec  cum  gratiae  suae  testimonio  nobis  affulgeat.  Quis  enim  Deum  sibi  propitium  fore  confidat,  nisi  ex  eius  ore  de  paterna  eius  benevolentia  certior  fuerit  factus?  Digni  sumus  omnes  quos  male  perdat.  Ipse  vero  se  nobis  hostem  esse  denuncians,  maledictioni  nos  subiiciens  citansque  ad  tribunal  suum  aeternae  mortis  reos,  annon  horribili  modo  in  nos  fulminat?  Servetus  audacter  exsurgit,1)  nihil  metuens,  quamvis  nulla  eum  promissione  gratiae  Dominus  sublevet.  Quis  non  fidem  hanc,  cuius  inani  iactantia  superbit,  cyclopicam  ferociam  esse  videt?  Ridet  etiam  pueriles  nostros  terrores,  ut  ipse  quidem  iudicat:  quia  nullum  nisi  in  gratuitis  Dei  promissionibus  [pag.  240]  asylum  reperiamus.  Annon  trepidaret  ipse  nobiscum,  si  quando  in  mentem  illi  venisset  Deum  fore  mundi  iudicem?  Quum  ad  Deum  accedimus,  inquit  apostolus,  credere  oportet  quod  remunerator  sit  quaerentibus  se  (Hebr.  11,  6).  Nunc  quum  nemo  illi  consiliarius  fuerit,  unde  ista  persuasio,  nisi  ex  eius  promissione?  Atque  huius  rei  sua  cuique  experientia  fidelis  magistra  erit.  Caeterum,  ut  scripturis  definiatur  haec  quaestio,  tenendum  est,  ex  foedere  Domini  tanquam  ex  fonte  oriri  fidem.  In  foedere  porro  semper  gratiae  promissio  inclusa  est.  Quare  ex  primis  theologiae  rudimentis  est  mutua  inter  fidem  et  promissionem  relatio.  Ne  longius  vagemur,  tenendum  est  nobis  exemplum  Abrahae,  quando  non  frustra  pater  fidelium  vocatus  est  Abraham.  Servetus  ideo  iustificatum  negat,  quod  ullam  Dei  promissionem  amplexus  sit.  Quid  autem  Moses?  Deum  Abrahae  benedictionem  pollicitum  esse  refert:  imo  tunc  decima  vice  aut  circiter  loquutum  esse,  ut  quod  prius  de  paterno  suo  favore  testatus  erat,  melius  in  eius  animo  sanciret.  Accedat  etiam  Paulus  clarior  interpres,  ac  locupletior.  Hic  certe  fidem  Abrahae  a  promissione  non  separat,  cuius  verba  sunt,  4.  ad  Romanos  capite  (v.  20,  21):  Ad  promissionem  Dei  non  haesitavit  diffidentia:  sed  roboratus  est  fide,  certo  persuasus,  quod  qui  promiserat,  potens  esset  etiam  praestare.  Videmus  ut  Paulus  fidem  Abrahae  minime  suspendat  vel  a  muta  aliqua  visione,  vel  generali  voce  Dei:  sed  eam  in  promissione  stabiliat.  Sic  et  3.  ad  Galatas  cap.  (v.  6  seqq.)  fidem  Abrahae  commendans,  ter  nos  ad  pro-  1)  se  presente  le  museau  leve.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci