8:628
tamne
doctrinam
vitae
hominum
praeficiat,
an
interiorem
spiritus
ductum,
acriter
repudianda
est
haec
cavillatio.
Nihil
vel
scripto,
vel
voce
praecipit
Deus,
quod
non
intus
per
spiritum
dictet,
fateor.
Sed
quia
nihil
proclivius
est
quam
homines
pro
ingenita
sibi
vanitate
et
lascivia
huc
et
illuc
dilabi,
Dominus
legem
suam
consulto
scriptam
exstare
voluit,
quae
nos
ad
finem
usque
mundi
intra
certos
fines
contineat.
Etsi
autem
Servetus
in
speciem
[pag.
238]
fraenare
videtur
pravos
carnis
affectus,
et
in
obsequium
spiritus
cogere,
alibi
tamen
pestiferum
quod
occultat
virus
erumpit.
Nam
in
Apologia
ad
Melancthonem,
pag.
719:
Tuo,
inquit,
pseudoiudaifemi1)
vinculo
omnia
nobis
tristissima
facis,
quum
prophetae
omnes,
et
angeli
gaudium
et
laetitiam
in
Christo
semper
annuncient,
et
muliebribus
pavoribus
ubique
te
ipsum
territas.
Quam
fideliter
in
hoc
incumbat
Melancthon,
ut
divini
amoris
fiducia
conscientias
exhilaret,
quam
magnifice
gratiam
Dei,
qua
pacantur
ac
serenantur
mentes
nostrae,
extollat,
non
disputo:
nota
enim
et
probata
est
piis
omnibus
singularis
eius
hac
in
parte
dexteritas.
Quam
ergo
laetitiae
doctrinam
in
eo
desiderat
Servetus,
nisi
quae
ex
animis
omnem
culpae
et
poenarum
sensum
expungat?
Itaque
muliebres
vocat
pavores,
qui
nos
ad
timorem
Dei,
ad
sollicitam
et
cavendi
et
precandi
curam
expergefaciunt.
Quas
sibi
delitias
fecerit,
hoc
est,
quain
suaviter
excusso
divini
iudicii
metu
sese
demerserit
in
securam
indulgentiam,
quisquis
non
perspicit,
eum
sponte
caecutire
dico.
Quod
postea
adiunxi
crimen
silentio
transmittens,
quasi
aperta
confessione
agnoscit.
Et
certe
in
eo
thrasonice
passim
exsultat,
quod
neque
promissiones
respiciat
fides,
neque
ab
illis
pendeat.
Pagina
325
:
Promissio,
inquit,
non
necessario
exigitur
ut
quis
iustificetur,
quanquam
eam
semper
exigi
plerique
hodie
contendant.
Asylum
habent
ipsum
Abraham.
At
vero
Abraham
non
ideo
iustificatus
est,
quia
de
promissionibus
sermo
erat,
sed
quia
Deus
loquebatur
cui
credidit.
Et
in
eo
iustificationem
vitae
consistere
pronunciat,
ac
vitam
ipsam,
sive
quid
promittat
[pag.
239J
Deus,
sive
non.
Ostendit
hic
unus
locus
Servetum,
qui
ubique
magistrali
supercilio
iactat
sibi
uni
constare
rectam
fidei
definitionem,
nunquam
tenuisse
eius
principium.
Fides,
eo
autore,
nullam
promissionem
requirit,
ut
hominem
iustificet
ac
salutem
illi
conferat.
Hic
non
disputo,
sitne
fides,
quum
ad
Dei
minas
contremiscit
peccator.
Altior
vertitur
quaestio,
in
quo
fundata
sit
fides,
quae
et
mater
est
pietatis,
et
nos
Deo
coniungit.
Eam
Servetus
a
Dei
promissionibus
avellit,
ac
si
generali
obiecto,
ut
loquuntur,
contenta
foret.
1)
iuifverie.
|