7:625
625
REFORMANDAE
RATIO.
626
coenam
celebravit
Christus
cum
apostolis,
probabile
est
aliqua
panis
fragmenta
superfuisse:
nec
legimus
eum
qui
postremus
calicem
accepit,
totum
ebibisse.
Iussi
enim
sunt
ex
calice
bibere
omnes,
non
exhaurire.
Ita
factum
esset,
ut
sanguis
Christi
temere
a
quolibet
obvio
sorberetur.
Quid?
quum
panis
unus
frangeretur
in
prima
ecclesia
:
an
dicent
reliquias
in
arculam
fuisse
conditas?
Nondum
scilicet
innotuerat
haec
nova
sapientia,
quae
magica
incantatione
panem
mutari
fingit.
Nos
ergo
Christi
ipsius
verbis
inhaerentes,
nihilo
magis
corpus
eius
agnoscamus
per
panem
nobis
exhiberi,
quam
Dei
gratiamx)
extra
eius
promissiones.
Neque
enim
corpus
se
dare
pronunciat,
quod
in
ciborio
inclusum
servetur,
sed
quod
distribviatur
inter
fideles.
Calicis
usus,
quoniam
ab
eo
nisi
aegre
prohiberi
nequeant,
qui
hactenus
assueverunt,
quasi
per
veniam
ab
illis
conceditur:
eaque
lege,
ut
consuetudinem
sub
una
parte
communicandi
longo
tempore
usitatam,
non
reprehendant:
deinde
tamdiu
fruantur
hoc
privilegio,
donec
concilii
decreto
quid
sibi
agendum
sit
intelligant.
Quid
autem
stabile
erit
in
religione
si
ita
hominum
arbitrio
abroganda
subiicimus,
quae
filius
Dei
statuit?
Clarum
est
mandatum:
Bibite
ex
hoc
omnes.
Puerili
cavillo
effugiunt,
solis
apostolis
ita
loquutum
esse
Christum,
quos
iam
fecerat
sacerdotes.
Quasi
non
communem
omnibus
[pag.
128]
regulam
praescribat.
Quid
enim?
An
peculiare
sacerdotibus
sacramentum
instituit,
ac
non
toti
potius
ecclesiae?
Ac
Paulus
quidem,
si
quid
dubitationis
alioqui
esset,
id
tollit,
dum
se
Corinthiis,
tam
viris
quam
mulieribus,
testatur
quod
a
Domino
acceperat
tradidisse:
nempe
ut
indifferenter
omnes
bibant
(1
Cor.
ll,
23.
25).
Quaerendusne
erit
melior
interpres?
Atque
hunc
communicandi
morem,
ut
erat
a
Domino
traditus,
plus
quam
septingentis
annis
in
ecclesia
usitatum
fuisse
notum
est.
Quin
etiam
exstat
edictum
Gelasii,2)
quo
excommunicantur
qui
a
calice
abstinentes
partem
alteram
sumunt.
Arceantur,
inquit,
ab
integris,
aut
integra
percipiant:
quia
eiusdem
mysterii
divisio,
sine
magno
sacrilegio
ad
eos
pervenire
non
potest.
Eo
deinde
sacrilegii,
quod
tantopere
Gelasius
detestatur,
prorumpere
homines
ausi
sunt,
non
superstitiosa
modo
abstinentia,
sed
tyrannica
prohibitione.
Hanc
diabolicam
audaciam
quis
pius
non
vehementer
horreat?
Qui
in
eius
defensionem
obtendi
solent
colores,
nihil
quam
malum
duplicant.
Quum
aliqua
sanguinis
interdum
gutta
effunderetur,
huic
periculo
fuisse
obviandum
causantur.
Ita,
si
illis
creditur,
quod
ab
aeterna
Dei
sapientia
non
fuerat
provisum,
soli
animadverterunt
:
quod
temere
ab
illa
vitium
ad-
1)
les
graces
de
son
Esprit.
2)
C.
Comperimus.
De
consecr,
dist.
2.
Calvini
opera.
Vol.
VIL
|