7:623  623  VERA  ECCLESIAE  624  assurgere  debuerant.  Ad  se  nos  Christus  invitat.  Quia  tam  alte  conscendere  non  possumus,  manum  ipse  praebet,  et  quae  idonea  nobis  adminicula  esse  novit,  his  [pag.  124]  nos  iuvat,  atque  attollit  in  coelum  usque:  ut  scitissime  loquantur,  1)  qui  sacramenta  scalis  comparant.  Iam  fingamus,  quod  isti  volunt:  non  esse  panem  qui  spectatur  in  sacra  mensa,  sed  inclusum2)  esse  Christum:  quis  non  in  terra,  ubi  se  Christo  potiri  putat,  defixus  haereat,3)  non  monte  minus  quam  corpore?  Ita  fiet,  ut  signum,  quod  singulos  corporis  sensus  exercere,  ad  mentem  supra  coelos  erigendam,  debuerat,  hanc  corporis  sensibus  alligatam  retineat  sub  mundi  elementis.  Neque  aliud  hic  dico,  quam  quod  mundo  accidisse  notum  est.  Quotus  enim  quisque  reperietur  in  papatu,  qui  non  ad  externi  signi  intuitum  sic  obstupescat,  ut  Christum  in  coelesti  gloria  quaerendum  esse  obliviscatur?  Huic  tam  crasso  stupori  annexa  est  deterior  etiamnum  superstitio.  Ubi  enim  adoratur  Christus,  nisi  in  pane  ?  Atqui,  si  apud  nos  valeret  scripturae  autoritas,  ita  magnifice  cogitandum  erat  de  coelesti  ipsius  gloria,  ut  nihil  carnale  aut  terrenum  de  ipso  sentire  nobis  permitteremus.  Si  leve  ducimus  vitium,  praeposteram  Christi  adorationem,  coram  Deo  certe  et  angelis  exsecrabile  sacrilegium  censeri  non  desinet.  Habenda  est  tamen  moderatoribus  gratia,  quod  tacitum  minime  reliquerunt  quid  sentirent.  Poterant  enim  tacendo  fallere.  Sed  quum  merito  Christum  in  sacramento  adorari  asserunt,  his  verbis  admonemur,  quid  nobis  sit  praestandum,  si  subscribimus  eorum  decretis.  Fateor  certe,  Christum,  ubicunque  simus,  esse  adorandum.  In  coena  vero,  quum  se  nobis  fruendum  offerat,  rite  aliter  recipi  nequit,  quam  si  adoretur.  Sed  hoc  quaeritur:  sursumne  an  deorsum  [pag.  125]  respiciat  nostra  adoratio?  Porro,  quum  nihil  illic  nisi  coelitus  geratur,  etiam  si  in  terra  fiat:  si  velimus  cum  fructu  ad  participationem  nos  comparare,  altius  terris  et  mundo  exserendae  sunt  mentes.  Deinde,  quum  in  coelesti  gloria  resideat  Christus,  quisquis  alio  se  convertit,  eius  adorandi  causa,  ab  ipso  discedit.  Et  quid  illa  valebit  antiqua  praefatio,  ut  sursum  corda  tollantur,  quam  hodieque  in  suis  missis  cantillant  papistae,  si  cultus  noster  in  terra  haeret?  Sed  ita  necesse  est  omnibus  accidere,  qui  semel  labyrinthum  sunt  ingressi,  ut  in  novos  magisque  perplexos  subinde  flexus  se  proiiciant.  Proinde,  Christum  adoraturi,  ut  oportet,  terrenam  omnem  de  ipso  cogitationem  exuamus.  Ita  fiet,  ut  coenam  celebrantes,  adoremus  quidem  ipsum  quasi  praesentem  :  sed  animis  in  coelum  sublatis,  quo  nos  fides  vocat,  non  in  1)  loquuntur,  Bern  et  Amst.  2)  cache  souz  ceste  blancheur.  3)  s'amusera.