50:62
Sed
vincit
postea
contrarius
affectus,
hoc
est,
vivendi
appetentia:
ut
mortem
horreant,
neque
mortalis
vitae
diuturnitate
graventur.
Gemitus
autem
fidelium
inde
nascitur,
quod
se
exsuiare
hic
sciunt
extra
patriam:
quod
sciunt
se
corpore
inclusos
teneri
tanquam
ergastulo.
Ideo
hac
vita
gravantur,
quod
in
ea
potiri
verae
et
perfectae
beatitudinis
nequeunt,
quod
peccati
servitutem
nonnisi
morte
possunt
effugere:
ac
proinde
alio
adspirant.
Sed
quia
naturale
est
cunctis
animantibus,
ut
esse
appetant:
qui
fieri
potest
ut
fideles
libenter
desinant
esse?
Hanc
quaestionem
solvit
apostolus,
quum
dicit,
fideles
mortem
non
ideo
appetere,
ut
sibi
aliquid
decedat:
sed
melioris
vitae
respectu.
Quamquam
verba
plus
exprimunt
:
concedit
enim,
nos
praesentis
vitae
solutionem
per
se
naturaliter
fugere
:
quemadmodum
nemo
se
libenter
patitur
exui
suis
vestibus.
Sed
postea
subiungit,
naturalem
mortis
horrorem
superari
a
fiducia:
sicuti
non
difficulter
vestem
pannosam,
sordidam,
detritam,
laceram
denique
quivis
abiiciet,
ut
eleganti,
nitida,
nova
et
durabili
ornetur.
Metaphoram
deinde
exponit,
dicens,
ut
des
t
r
u
a
t
u
r
quod
mortale
est
a
vita.
Nam
quia
caro
et
sanguis
regnum
Dei
possidere
nequeunt:
necesse
est
interire
quod
corruptibile
est
in
natura
nostra,
ut
vere
reparemur
et
restituamur
in
perfectum
statum.
Hac
ratione
corpus
nostrum
vocatur
carcer,
qui
nos
premit.
5.
Qui
autem
aptavit
nos.
Hoc
ideo
additum,
ut
sciamus
hunc
affectum
esse
supernaturalem.
Neque
enim
proprius
naturae
sensus
huc
nos
impellet:
quia
illam
centupli
compensationem
non
percipit,
quae
provenit
ex
grani
mortificatione.
A
Deo
igitur
nos
aptari
necesse
est.
Modus
quoque
simul
adiungitur,
quod
nos
spiritu
suo
tanquam
arrha
confirmat.
Quamquam
particula
etiam
ad
amplificationem
posita
videtur:
ac
si
dixisset:
Deus
est,
qui
format
in
nobis
illud
desiderium:
ac
ne
animus
nobis
labascat
aut
vacillet,
spiritus
sanctus
nobis
arrhae
instar
est:
quia
facit
suo
testimonio
ut
firma
sit
ac
rata
promissionis
veritas.
Duo
enim
haec
sunt
officia
spiritus
sancti,
ostendere
fidelibus
quid
appetendum
sit:
deinde
efficaciter
ipsorum
corda
afficere
et
eximere
omnem
dubitationem,
ut
constanter
in
electione
boni
perstent.
Non
tamen
male
conveniet
longius
extendi
aptandi
verbum
ad
vitae
renovationem,
qua
suos
iam
ornat
Deus
in
hoc
mundo:
quia
hoc
modo
iam
eos
a
reliquis
separat,
et
ostendit
ad
peculiarem
sortem
sua
gratia
esse
destinatos.
6.
Confidimus
ergo
semper.
Nempe
freti
arrha
spiritus.
Alioqui
enim
trepidamus
semper
vel
saltem
alternis
confidimus
aut
timemus:
non
retinemus
unum
et
certum
animi
tenorem.
Itaque
tunc
demum
nobis
constat
hic
bonus
animus,
de
quo
loquitur
Paulus,
quum
sustinetur
a
spiritu
Dei.
Copula,
quae
mox
sequitur,
resolvi
debet
in
causalem
particulam,
|