40:62
statuit
super
pedes.
Coniungitur
ergo
hic
operatio
spiritus
cum
sermone
Dei.
Sed
distinctio
interea
ponitur,
ut
sciamus
sermonem
externum
nullius
per
se
momenti
esse,
nisi
animetur
spiritus
virtute.
Si
quis
obiiciat,
supervacuum
igitur
esse
sermonem,
quia
per
se
non
est
efficax:
solutio
in
promptu
est,
quoniam
Deo
placet
hunc
tenere
modum
in
agendo
non
esse
cur
obstrepamus.
Sed
responsio
clarior
nobis
suppetit,
quamvis
Deus
operetur
semper
in
cordibus
hominum
per
spiritum,
tamen
sermonem
non
esse
absque
fructu:
quia
sicuti
Deus
illucet
nobis
per
solem,
et
tamen
ipse
solus
est
pater
luminum,
et
splendor
solis
nihil
prodesset
nisi
quatenus
utitur
Deus
illo
instrumento:
sic
etiam
tenendum
est
de
sermone,
quia
spiritus
sanctus
penetrat
in
corda
nostra,
illustrat
mentes.
Residet
igitur
penes
ipsum
spiritum
omnis
agendi
virtus.
Et
ideo
tota
laus
in
solidum
ad
Deum
referri
debet.
Intera
quis
prohibeat
quominus
utatur
spiritus
Dei
instrumentis?
Tenemus
ergo
Deam,
ubi
loquitur,
simul
addere
spiritus
sui
efficaciam,
quoniam
alioqui
sermo
esset
infructuosus:
et
tamen
sermonem
non
carere
effectu,
quia
coniungi
debet
instrumentum
cum
ipso
autore
actionis.
Haec
autem
doctrina
sic
breviter
exposita
sufficere
potest
ad
refutandas
stultas
obiectiones,
quae
volitant
in
ore
multorum,
dum
liberum
hominis
arbitrium
iactant:
dicunt
posse
nos
vel
audire
sermonem
qui
profertur,
vel
respuere.
Atqui
videmus
quid
dicat
propheta.
Si
quisquam
nostrum
idoneus
est
ad
praestandum
Deo
obsequium,
propheta
certe
excelluit
in
hac
parte:
et
tamen
sermo
Dei
nihil
efficaciae
apud
ipsum
habuit,
donec
spiritus
vires
contulit
ut
surgeret
super
pedes
suos.
Hinc
ergo
colligimus
quidquid
praecipiat
Deus,
non
esse
penes
nos
facultatem
parendi,
nisi
ab
ipso
proveniat.
Iam
sequitur,
3.
Et
dixit
ad
me,
Fili
hominis
mitto
te
(ad
verbum,
mittens
ego
te)
ad
filios
Israel,
ad
gentes
rebelles
(vel
defectrices),
quae
rebellarunt
(idem
est
verbum)
in
me
:
ipsi
et
patres
eorum
perfide
se
gesserunt
erga
me
usque
ad
ipsum
hunc
diem.
Iam
propheta
clarius
explicat
quorsum
oblata
fuerit
visio
cuius
ante
meminit,
nempe
ut
autoritate
instructus
posset
liberius
fungi
munere
prophetae
apud
Israelitas.
Scimus
enim
Deum
sibi
uni
vendicare
hunc
honorem,
ut
audiatur
in
ecclesia
sua,
et
merito.
Neque
enim
frustra
vocatur
legislator
noster:
et
sapientia
nostra
nihil
aliud
est,
quam
pendere
ex
eius
ore.
Quum
ergo
solus
Deus
sit
audiendus,
quisquis
mortalium
se
ingeret,
poterit
repudiari,
nisi
Dei
nomine
veniat,
ac
fidem
etiam
faciat
suae
vocationis,
atque
re
ipsa
comprobet
se
non
loqui
nisi
Dei
mandato.
Ergo
ne
frustra
operam
luderet
Ezechiel,
oportuit
ipsum
insigniri
|