2:62  [CO  2.62]  Siquidem  ab  omni  dubitatione  vindicatur  veritas,  ubi  non  alienis  suffulta  praesidiis,  sola  ipsa  sibi  ad  se  sustinendam  sufficit.  Haec  autem  virtus  quam  propria  sit  scripturae,  inde  liquet,  quod  ex  humanis  scriptis  quamlibet  artificiose  expolitis,  nullum  omnino  perinde  ad  nos  afficiendos  valet.  Lege  Demosthenem,  aut  Ciceronem;  lege  Platonem,  Aristotelem,  aut  alios  quosvis  ex  illa  cohorte:  mirum  in  modum,  fateor,  te  allicient,  oblectabunt,  movebunt,  rapient;  verum  inde  si  ad  sacram  istam  lectionem  te  conferas,  velis  nolis  ita  vivide  te  afficiet,  ita  cor  tuum  penetrabit,  ita  medullis  insidebit,  ut  prae  istius  sensus  efficacia,  vis  illa  rhetorum  ac  philosophorum  prope  evanescat.  Ut  promptum  sit  perspicere  divinum  quiddam  spirare  sacras  scripturas,  quae  omnes  humanae  industriae  dotes  ac  gratias  tanto  intervallo  superent.  [Inst  1.8.2.]  Fateor  quidem  prophetis  nonnullis  elegans  et  nitidum,  imo  etiam  splendidum  esse  dicendi  genus,  ut  profanis  scriptoribus  non  cedat  eorum  facundia.  Ac  talibus  exemplis  voluit  ostendere  spiritus  sanctus  non  sibi  defuisse  eloquentiam,  dum  rudi  et  crasso  stilo  alibi  usus  est.  Caeterum  sive  Davidem,  Iesaiam  et  similes  legas,  quibus  suavis  et  iucunda  fluit  oratio,  sive  Amos  hominem  pecuarium,  Ieremiam  et  Zachariam,  quorum  asperior  sermo  rusticitatem  sapit,  ubique  conspicua  erit  illa  quam  dixi  spiritus  maiestas.  Nec  me  latet,  ut  satan  in  multis  est  Dei  aemulus,  quo  se  fallaci  similitudine  melius  insinuet  in  animos  simplicium,  ita  impios  errores  quibus  miseros  homines  fallebat,  astute  sparsisse  inculto  sermone  et  fere  barbaro,  et  saepe  obsoletis  loquendi  formis  usum  esse,  ut  sub  hac  larva  tegeret  suas  imposturas.  Sed  quam  inanis  et  putida  sit  affectatio,  vident  omnes  mediocri  sensu  praediti.  Quantum  vero  ad  sacram  scripturam  attinet,  quamvis  multa  arrodere  conentur  protervi  homines,  constat  tamen  sententiis  refertam  esse  quae  humanitus  concipi  non  potuerint.  Inspiciantur  singuli  prophetae  :  nemo  reperietur  qui  non  longe  excesserit  humanum  modum;  ut  palato  prorsus  carere  censendi  sint  quibus  insipida  est  eorum  doctrina.  [Inst  1.8.3.]  Tractarunt  alii  hoc  argumentum  copiose:  quo  fit  ut  pauca  tantum  delibare  in  praesens  sufficiat,  quae  ad  summam  totius  causae  maxime  faciunt.  Praeter  ea  quae  iam  attigi,  non  parum  habet  ponderis  ipsa  scripturae  antiquitas.  Nam  utcunque  graeci  scriptores  de  aegyptiaca  theologia  multa  fabulentur,  nullum  tamen  cuiusquam  religionis  monumentum  exstat  quod  non  sit  Mosis  saeculo  longe  inferius.  Neque  Moses  novum  Deum  comminiscitur;  sed  quod  de  aeterno  Deo  longa  temporum  serie  a  patribus  quasi  per  manus  traditum  acceperant  Israelitae,  proponit.  Quid  enim  aliud  agit,  quam  ut  ad  foedus  ipsos  revocet  cum  Abrahamo  initum?  Quod  si  rem  inauditam  attulisset,  nullus  erat  accessus;  sed  oportuit  liberationem  a  servitute,  in  qua