23:616  et  silentes  ad  ferendam  durissimam  servitutem  se  pararent.  15��  Et  viderunt  fratres  Ioseph  Hic  narrat  Moses  filios  Iacob  post  mortem  patris  anxios  fuisse,  ne  Ioseph  vindictam  illatae  sibi  iniuriae  reposceret.  Unde  autem  hic  metus,  nisi  quia  ex  suo  ingenio  eum  aestimant?  Quod  tam  placabilem  experti  erant,  verae  erga  Deum  pietati  non  tribuunt,  nec  reputant  singulare  esse  spiritus  donum:  quin  potius  divinant  solo  patris  respectu  hactenus  fuisse  cohibitum,  ut  tantummodo  ultionem  differret.  Atqui  tam  perverso  iudicio  magnam  iniuriam  ei  faciunt,  qui  tam  liberaliter  eos  tractando,  animum  suum  omni  odio  et  malevolentia  purum  testatus  erat.  In  Deum  etiam  redundat  pars  iniuriae,  cuius  rata  gratia  in  moderatione  Ioseph  enituerat.  Sed  hinc  colligimus,  caecis  punctionibus  turbari  malas  conscientias,  ut  in  clara  luce  impingant.  Fratres  suos  reatu  absolverat  Ioseph:  ipsi  autem  stimulis  peccati  exagitantur,  ut  sibi  sponte  infesti  sint.  Neque  enim  per  eos  stetit  quominus  poenam,  quae  remissa  erat,  sibi  accerserent:  quia  merito  ulcerari  potuit  animus  Ioseph  illorum  diffidentia.  Quid  enim  hoc  sibi  vult  quod  vitam  bis  et  ter  eius  misericordiae  debentes,  adhuc  maligne  suspectum  habent?  Nec  tamen  dubito  quin  pridem  resipuissent  a  suo  scelere:  sed  quia  forte  nondum  satis  purgati  erant,  tali  anxietate  et  molestia  torqueri  passus  est  Dominus,  ut  aliis  exemplo  essent,  malam  conscientiam  sibi  esse  carnificem:  deinde,  ut  novo  culpae  suae  sensu  eos  humiliaret:  nam  quum  fratri  se  obnoxios  sistant,  coeleste  Dei  tribunal,  nisi  plus  quam  stupidi  sint,  oblivisci  non  licet.  Quotidie  videmus  impleri  quod  dicit  Salomon  (Prov.  28,  1),  ut  scilicet  impius,  nemine  persequente,  fugiat:  sed  ita  Deus  ad  reddendam  rationem  fugitivos  cogit.  Cuperent  supino  suo  torpore  tam  Deo  quam  hominibus  illudere:  et  obstinationis  callum,  quantum  in  se  est,  cordibus  suis  obducunt:  interea,  velint  nolint,  trepidant  aes  strepitum  folii  cadentis  (Levi.  26,  36),  ne  Dei  iudicium  aboleat  securus  carnis  torpor.  Nihil  tranquilla  mente  optabilius  est:  hoc  singulari  bono,  quod  ab  omnibus  expetitur,  dum  sceleratos  privat  Deus,  ad  integritatem  colendam  nos  invitat.  Praesertim  vero,  quum  patriarchae  iam  sui  sceleris  poenitentia  affecti,  post  longum  tamen  tempus  tam  duriter  expergefiant,  nemo  nostrum  sibi  indulgeat:  sed  se  quisque  diligenter  examinet,  ne  hypocrisis  arcana  irae  Dei  spicula  intus  foveat:  sed  cordibus  nostris  ad  liquidum  defaecatis  affulgeat  beata  pax,  cui  locum  duplex  cor  non  concedit.  Haec  etiam  iusta  merces  eos  omnes  manet  qui  ad  Deum  sincere  et  ex  animo  non  accedunt,  ut  se  ad  hominis  mortalis  iudicium  sistere  cogantur.  Quare  non  alia  est  ratio,  quae  nos  inquietudine  eximat,  nisi  ut  cum  Deo  redeamus  in  gratiam.  Hoc  remedium  quisquis  contemnet,  invitus