8:612  Dei  substantia:  imo  nomen  traducis,1)  quod  in  veteri  ecclesia  tantopere  infame  fuisse  scimus,  data  opera  opposuit,  ne  cui  ambiguus  esset  cum  Manichaeis  consensus.  Quare  ut  me  esse  mentitum  lectoribus  persuadeat,  abradi  ex  eius  libris  necesse  est,  quae  me  fideliter  retulisse  ne  ipse  quidem  negare  audet.  Nunc  ut  tantum  sacrilegium  quodam  velut  tectorio  oblinat,  se  alibi  tradere  dicit  animas  esse  creatas.  Quid  autem  mea  refert,  si  secum  ipse  in  hoc  capite,  ut  in  aliis,  turpiter  pugnet?  Fateor  certe,  adeo  nihil  eorum  quae  temere  effutivit,  constanter  ubique  et  aequabili  doctrina  ab  ipso  asseri  ut  maiorem  partem  quasi  sui  oblitus  alibi  evertat.  Fixum  tamen  illud  manet,  ex  Dei  traduce2)  ortas  esse  animas,  ideoque  substantialem  deitatem  in  se  continere:  quod  me  tacente  piis  omnibus  detestabile  fore  scio.  Nunc  accedat  propositio  tricesima  sexta,  in  cuius  excusatione  non  multum  laborat  Servetus:  quia  si  dii  sumus  facti  ob  animae  dona,  sequatur  animam  coire  in  unum  cum  spiritu  Dei,  sicuti  ossa,  caro,  nervi  et  anima  3)  in  unam  hominis  substantiam  coeunt.  Primum  quaero,  quid  per  animae  dona  intelligat.  Magorum  enim  praestigias  supra  vocavit  quidquid  de  infusis  spiritus  donis  a  scriptura  traditum  amplectimur.  Quaero  deinde  ubinam  legerit  nos  hac  ratione  fieri  deos.  Atque  ut  duo  illa  obtinuerit,  perperam  tamen  colligit  hominis  animam  cum  Dei  spiritu  in  unum  [pag.  214]  coalescere.  Minus  etiam  tolerabile  est  alterum  eius  dictum,  quo  suam  impietatem  exaggerat.  Nam  pagina  195  ita  scribit  ad  verbum:  Dubitare  iterum  quis  potest,  si  in  unam  cum  anima  nostra  substantiam  coit  spiritus  sanctus,  quid  illud  totum  est?  Respondeo:  Est  anima,  et  est  spiritus  sanctus.  Deitatis  illa  positio  nec  speciei  nec  individui  nomen  mutat.  Est  anima  in  spiritu  sancto,  et  est  spiritus  sanctus  ia  anima.  Sicut  Deus  est  in  Christo,  et  Christus  in  Deo,  et  Christus  est  Deus,  manens  homo:  ita  anima  sublimi  regeneratione  per  hypostaticam  unionem  fit  spiritus  sanctus,  et  manet  anima,  sicut  homo  fit  Deus,  et  unum  cum  Deo.  Equidem  non  vereor  ut  cuiquam  Servetus  tam  insipidas  speculationes  persuadeat  veras  esse.  Sed  quia  multi  rixarum  nimis  cupidi  impio  falsorum  dogmatum  patrocinio  sese  oblectant  si  quis  eo  morbo  laborans  tuendum  Serveti  errorem  suscipiat,  cogitet  primum  quid  hoc  sibi  velit,  massam  ex  spiritu  Dei  et  anima  hominis  conflatam,  confuse  animam  et  spiritum  sanctum  vocari,  non  1)  Gallus  omisso  vocabulo  traducis  haec  addit:  il  use  .  .  .  du  mot  propre  qui  a  este  condamne  et  tenu  pour  execrable  en  l'Eglise  ancienne  :  comme  qui  diroit  que  l'ame  est  une  ente  ou  un  sourgeon  de  Dieu.  2)  de  Dieu,  comme  un  sourgeon  de  sa  racine.  3)  et  anima  om.  6%