7:612
qui
ex
honore,
quem
personis
deferunt,
praeiudicium
fieri
volunt
de
doctrina.
Ut
locum
hunc
breviter
concludam:
ecclesiam
Dei
quaerimus.
Fatemur
omnes,
sic
propagatam
fuisse
ab
initio,
ut
continuo
saeculorum
ordine
ad
nos
usque
duraverit,
et
hodie
diffusa
sit
per
totum
orbem,
[pag,
107]
Restat
altera
quaestio:
sitne
personis
alligata.
Nos
quam
periculosum
sit
hoc
fateri,
tametsi
videmus,
nolumus
1)
tamen
adeo
esse
solliciti,
ut
caveamus
in
posterum.
Sed
quum
sibi
usurpent
nomen
ecclesiae,
qui
eam
funditus,
quantum
in
se
erat,
perdiderunt,
cuius
socordiae
fuerit,
saltem
praesenti
malo
non
reclamare?
Iam
suo
tempore
dicebat
Hilarius,
ecclesiam
potius
delitescere
in
cavernis,
quam
in
primariis
sedibus
eminere.
Quae
ad
tam
horrendam,
quae
ubique
hodie
grassatur,
vastitatem
deplorandam
querimoniae
sufficiant?
Aliunde
igitur,
quam
ex
hominum
titulis,
petenda
erit
ecclesiae
cognitio.
Et
frustra
in
eius
investigatione
circuimus,
quum
ultro
se
nobis
verissima
ratio
offerat.
Quis
enim
nostrum,
ut
hominem
agnoscat,
eius
calceos
vel
pedes
intuebitur?
An
non
in
faciem
potius
recta
coniieiemus
oculos?
Cur
ergo
in
consideranda
ecclesia,
non
ab
ipso
capite
incipimus,
praesertim
quum
eo
nos
Christus
ipse
revocet?
Ubi
erit
cadaver,
inquit,
illuc
congregabuntur
aquilae
(Matth.
24,
28).
Quare
si
in
certam
ecclesiae
unitatem
coalescere
libet,
in
veritatem
Christi
tantum
consentiamus.
Quum
ad
ecclesiae
autoritatem
ventum
est,
quibuscunque
fucis
imperitorum
oculos
ludant
mediatores,
huc
tandem
recidunt,
ut
pro
verbo
Dei
sola
valeat
hominum
libido.
Nota
est
illa
triplex
cantilena:
esse
penes
ecclesiam
discernere
veras
scripturas
ab
adulterinis:
eandem
habere
ius
interpretandi:
eius
traditionem
oraculorum
vim
habere.
His
iactis
fundamentis
palam
est,
ereptum
Deo
imperium
ad
lituos
et
infulas
transferri.
Qualiscunque
sit
eorum
caterva,
qui
modo
episcopali
titulo
sint
ornati,
[pag.
108]
ecclesiam
constituit.
Porro,
immensum
est
quod
illis
licebit,
si
arbitrio
suo
interpretentur
scriptuiam,
si
fidei
articulos
fabricent,
leges
imponant
conscientiis.
Quid
igitur
Deo
fiet
reliquum?
Haec
plus
quam
manifesta
est
regni
Christi,
sanae
doctrinae,
salutis
nostrae
proditio.
Et
nos
discordias
alere
pacemque
impedire
ac
turbare
clamabunt,
nisi
protinus
assentiamur?
Quin
proprium
ecclesiae
officium
sit,
scripturas
veras
a
supposititiis
discernere,
non
nego
:
nempe,
quia
obedienter
amplectitur,
quidquid
Dei
est:
et
oves
audiunt
vocem
pastoris,
alienorum
vocem
non
admittunt.
Sed
ecclesiae
iudicio
submittere
sacrosancta
Dei
oracula,
ut
quasi
precario
suam
inter
homines
1)
Beza
et
Amst
mendose:
noluimus.
|