40:612
interea
lacerari
Dei
nomen,
non
ipso
titulo,
sed
re:
quia
scilicet
cultum
Dei
dividunt,
ut
quisque
partem
habeat
spolii,
vel
praedae.
Quod
ergo
nunc
docet
experientia
refertur
a
Daniele.
Verum
quidem
est
tunc
adorationem
fuisse
usu
receptam
apud
Chaldaeos,
sicuti
orientales
populi
semper
fuerunt
immodici
in
suis
caeremoniis:
et
scimus
adoratos
fuisse
reges
illic
quasi
dii
essent.
Sed
quoniam
hic
ponitur
verbum
sacrificandi,
deinde
ponitur
oblatio
nrOD
Minha:
certum
est,
Danielem
inconsiderate
fuisse
cultum,
ac
si
esset
aliquis
semideus
delapsus
e
coelo.
Ita
igitur
statuendum
est,
perperam
fecisse
regem
Nebuchadnezer
qui
tantum
honoris
tribuerit
Danieli.
Est
enim
aliquis
modus
in
colendis
Dei
prophetis:
ne
scilicet
extollantur
supra
suam
sortem.
Et
scimus
qua
lege
Dominus
eos
excitet:
nempe
ut
solus
ipse
emineat,
et
maneant
omnes
doctores,
et
prophetae,
et
servi
eius
in
suo
ordine.
Exoritur
autem
quaestio
de
ipso
propheta,
quod
passus
fuerit
ita
se
coli.
Nam
si
peccavit
Nebuchadnezer,
ut
iam
diximus,
tolerantia
prophetae
nullum
habet
praetextum.
Sunt
qui
anxie
laborant
in
eo
excusando:
verum
si
hoc
silentio
praeteriit,
fateri
necesse
est
ipsum
aliquid
iam
vitii
contraxisse
ex
aulicis
corruptelis:
quemadmodum
difficile
est
illic
versari,
quin
statim
obrepat
aliqua
contagio.
Neque
enim
tanti
nobis
esse
debet
hominis
defensio,
etiam
perfectissimi,
quin
fixum
illud
maneat,
nihil
delibandum
esse
ex
honore
Dei:
et
perverse
fieri
ubi
et
quoties
cultus,
qui
Dei
proprius
est,
transfertur
ad
creaturas.
Fieri
quidem
potest,
ut
recusaverit
Daniel,
et
ita
compescuerit
stultitiam
regis
babylonii:
sed
hoc
relinquo
in
medio,
quoniam
tacetur:
quanquam
certe
vix
mihi
probabile
est
tacuisse,
quum
videret
ad
se
transferri
Dei
honorem
aliqua
ex
parte.
Fuisset
enim
tunc
socius
sacrilegii
et
impietatis.
Vix
potuit
hoc
cadere
in
tam
sanctum
Dei
prophetam.
Scimus
autem
multa
omitti
in
narrationibus:
et
Daniel
non
recitat
quid
factum
sit,
sed
quid
rex
iusserit
fieri.
Prostravit
quidem
se
in
faciem
:
sed
quid
si
Daniel
ostenderit
hoc
non
licere?
ubi
autem
edixit,
ut
sacrificia
fierent,
Daniel
etiam
potuit
a
se
reiicere
tantum
nefas.
Nam
si
merito
Petrus
correxit
errorem
Cornelii,
qui
tamen
magis
erat
tolerabilis,
quia
Cornelius
vulgato
more
tantum
adorare
volebat
Petrum
:
si
ergo
hoc
apostolus
non
sustinuit,
sed
acriter
reprehendit
factum
illud,
quid
dicendum
est
de
propheta?
Sed
ego,
sicuti
dixi,
nihil
audeo
asserere
in
hanc
vel
illam
partem:
nisi
quod
coniectura
probabilis
est,
recusatum
fuisse
praeposterum
honorem
a
servo
Dei.
Quod
si
admisit,
certe
nulla
fuit
excusatio,
quin
peccaverit:
sicuti
iam
diximus,
difficile
esse
versari
in
corruptelis
aulicis,
quin
aliquid
contrahant
maculae
etiam
qui
alioqui
puritati
stu-
|