7:610
operum
iustitia,
adeoque
meritoriis
operibus
sermo
est,
eiusmodi
figmenta1)
obtrudunt,
quae
ad
Dei
legem
hominum
Arbitrio
adduntur.
Quis
autem
non
videt
hoc
modo
ἐθελοθρησκείας,2)
quae
a
Paulo
damnantur,
Dei
mandatis
opponi?
Certe,
si
verum
dicerent,
falsum
esset
illud
Christi:
Frustra
Deum
coli
hominum
mandatis
(Matth.
15,
9).
Nego
igitur,
legitimum
esse
alium
Dei
cultum,
quam
qui
ad
eius
voluntatem
exigitur:
nam
is
solus
rationabilis
[pag.
3
04]
a
Paulo
(Rom.
12,
1)
vocatur
hac
de
causa,
quod,
ubi
sapere
plus
quam
oportet
homines
volunt,
a
ratione
viaque
aberrant.
De
operibus
autem
mediis,
quorum
libera
est
electio,
alibi
erit
opportunior
dicendi
locus.
Tantum
ostendere
volui,
si
absque
Dei
mandato
suscepta
a
nobis
opera
in
partem
divini
cultus
spiritualisque
iustitiae
obrepant,
quod
in
religione
praecipuum
est
everti.
Quoniam
in
tradenda
reformationis
formula,
postquam
de
iustificatione
egerunt
mediatores,
ad
ecclesiam
descendunt:
videndum
quatenus
eorum
placitis
acquiescere
pio
homini
liceat,
qui
nolit
a
veritate
discedere.
Quas
ponunt
dignoscendae
ecclesiae
notas,
ego
quoque
libenter
recipio,
puram
doctrinam,
rectum
sacramentorum
usum,
et
sanctam,
quae
inde
pendet,
unitatem.
Sed
quod
addunt
de
continua
episcoporum
successione,
quis
non
animadvertat
captiose
ab
illis
dici?
Non
abs
re
contendimus,
ita
saecuiis
aliquot
laceratam
et
dissipatam
fuisse
Dei
ecclesiam,
ut
destituta
fuerit
veris
pastoribus.
Contendimus
nihil
minus
quam
pastores
fuisse,
qui
hunc
honoris
titulum
sibi
arrogarunt.
Isti,
non
modo
lupos3)
censeri
volunt
pastores,
sed
ecclesiam
alibi
quam
apud
eos
quaerendam
esse
negant.
Nos
certe
non
negamus
semper
fuisse
Dei
ecclesiam
in
mundo.
Audimus
enim
quid
de
perpetuo
Christi
semine
Deus
promittat.
Hoc
etiam
modo
non
negamus,
quin
ab
exordio
evangelii
continua
usque
ad
nos
fuerit
ecclesiae
successio:
quemadmodum
certo
persuasi
sumus,
ad
finem
usque
mundi
fore.
Sed
non
concedimus,
ita
affixam
esse
externis
larvis,
ut
penes
episcopos
vel
[pag.
105]
fuerit
antehac,
vel
posthac
futura
sit.4)
Et
unde,
quaeso,
id
necessarium
esse
probant?
Nulla
usquam
invenietur
promissio.
Quin
potius,
dum
Petrus
admonet,
falsos
doctores
in
ecclesia
christiana
fore,
sicuti
in
populo
veteri
fuerunt
(2
Petr.
2,
1):
et
Paulus
sessurum
in
templo
Dei
Antichristum,
pronunciat
(2
Thess.
2,
4),
non
extraneos
hostes
designant,
qui
violenta
irruptione
ad
exiguum
tempus
turbent
ecclesiam:
de
ordinaria
quam
vocant,
1)
menus
fatras.
2)
devotions
volontaires.
3)
telles
gens.
4)
ou
la
doivent
avoir
enclose
en
leur
sein.
39
|