40:610
dicit
lapidem
hunc
excidendum
esse
e
monte.
Interea
si
quis
malit
montem
accipere
pro
electo
populo,
ego
non
contendam:
sed
hoc
videtur
mihi
remotum
esse
a
genuino
sensu
prophetae.
Tandem
subiicit,
Et
verum
est
somnium,
et
fidelis
eius
interpretatio.
Hic
Daniel
secure
et
intrepide
affirmat
se
non
afferre
dubias
coniecturas,
sed
quod
accepit
a
Domino
fideliter
exponere
regi
Nebuchadnezer.
Hic
ergo
sibi
vendicat
autoritatem
propheticam,
ut
rex
babylonius
agnoscat
ipsum
pro
fido
et
certo
Dei
interprete.
Et
videmus
prophetas
hac
fiducia
semper
loquutos
esse:
alioqui
frigeret
omnis
doctrina.
Si
fides
nostra
niteretur
vel
sapientia
hominum,
vel
aliis
rebus,
vacillaret
subinde.
Ergo
necesse
est
statui
nobis
illud
fundamentum,
quod
in
medium
nobis
profertur,
hoc
proficisci
a
Deo.
Haec
ratio
est
cur
prophetae
tantopere
in
hoc
insistant,
ne
censeatur
ipsorum
doctrina
humanitus
fabricata
esse.
Sic
etiam
hoc
loco
Daniel
primum
dicit,
verum
est
somnium:
quasi
diceret,
non
esse
somnium
vulgare,
quemadmodum
de
porta
cornea
poetae
fabulantur:
non
esse
etiam
somnium
turbulentum,
qualia
concipiunt
homines
vel
male
sani,
vel
referti
cibo
et
potu,
vel
etiam
pro
corporis
sui
constitutione,
vel
melancholici,
et
cholerici,
et
caetera.
Dicit
ergo
somnium
regis
babylonii
fuisse
verum
oraculum:
deinde
adiungit
interpretationem
esse
certam:
ubi,
sicuti
proximo
membro,
iterum
sibi
autoritatem
prophetae
conciliat:
ne
dubitet
Nebuchadnezer
ipsum
divinitus
esse
instructum,
quod
somnii
veritatem
intelligat.
Nunc
sequitur,
46.
Tunc
rex
Nebuchadnezer
cecidit
in
faciem
suam,
et
Danielem
adoravit:
et
oblationem,
et
suffitum
odoriferum
(hoc
est,
odorem
bene
fragrantem)
iussit
illi
sacrificari.
Quod
dicitur
rex
babylonius
cecidisse
in
faciem
suam,
aliqua
ex
parte
laudi
tribui
potest,
aliqua
etiam
ex
parte
vitio
verti.
Fuit
hoc
signum
et
pietatis
et
modestiae,
quod
se
prostravit
coram
Deo
et
propheta
eius.
Scimus
quam
ferox
sit
regum
superbia:
imo
videmus
ut
similes
sint
phreneticis,
quia
non
putant
se
esse
ex
numero
mortalium
:
adeo
excaecati
sunt
splendore
suae
magnitudinis.
Erat
tunc
summus
monarcha
Nebuchadnezer.
Difficile
igitur
fuit
eius
animum
ita
componi,
ut
gloriam
Deo
tribueret.
Deinde
somnium,
quod
exposuit
Daniel,
non
poterat
ei
gratiosum
esse.
Videbat
et
monarchiam
suam
esse
maledictam
coram
Deo,
et
perituram
cum
ignominia:
alias,
quae
superventurae
erant,
in
coelo
ordinatas
esse:
et
quamvis
acciperet
aliquid
solatii
ex
aliorum
regnorum
interitu,
tamen
fuit
hoc
valde
asperum
auribus
delicatis,
audire
regnum,
quod
tunc
florentissimum
erat,
et
quod
omnes
putabant
fore
perpetuum,
nullius
esse
dura-
39
|